[CHAPTER 18]
◌●◌
NAKONTENTO SIYANG bantayan si Francine mula sa malayo. Naroon ang takot kay Chaod na lapitan ang dalaga sa tuwing nasa miserableng sitwasyon. Pakiramdam niya kase ay isa siya sa mga nagpapaalala rito na wala na talaga ang kaibigan.
Araw-araw, mukha ng dalaga na maraming tanong sa mga mata ang natatanaw niya. Nakatingin ito sa kawalan na tila ba sa ganoong paraan ay maiibsan ang sakit na dinadala. Ngayon naman ay naglalakad si Francine sa madilim na pasilyo. Para itong walang buhay na pinipilit kumilos. Nakasandal si Chaos sa pader habang nakapikit ang mga mata at nakatalikod sa kinalalagyan ng dalaga.
Paulit-ulit na lang ang ganitong sernaryo kapag sumasapit ang gabi. Hindi na ito bago sa kanya.
"Why it hurts so much?" mahina nitong tanong. "Why do I need to hurt
