หัวใจกระชากรัก...เฮดว๊ากสุดโหด

Chapter 6 - พี่ชาย

Chapter 6 – พี่ชาย



21.20 น.

" เวลากลับก่อนนะคะพี่ๆ " ฉันเอ่ยลาพี่ดาว พี่จิน และพี่ๆ ในร้านแล้วเดินมาหาพี่ฮาร์ทที่ยืนรออยู่หน้าร้าน

ฉันรู้สึกเกรงใจเขามากที่มานั่งรอตั้งแต่ตอนเย็น แล้วนี่กะว่าจะชวนเขาไปหาอะไรกินกันก่อนที่จะให้เขาไปส่ง ปกติแล้วพี่ดาวจะเลี้ยงข้าวฉันและพี่ๆ ที่ร้านหลังจากที่เก็บร้านเรียบร้อยแล้ว แต่วันนี้ฉันมีพี่ฮาร์ทมารอ จึงเอ่ยขอตัวกลับก่อน

ฉันเดินนำหน้าพี่ฮาร์ทไปที่ลานจอดรถ แล้วขาฉันก็ชะงัก เมื่อเห็นผู้ชายที่คุ้นเคยยืนพิงรถเล่นโทรศัพท์อยู่

" เอ๊ะ พี่คิน!!! " ฉันเรียกชื่อเขาอย่างแปลกใจ จากนั้นก็รีบวิ่งไปสวมกอดพี่ชายเต็มรัก

พรึบ

" หึหึ " พี่คินสวมกอดฉันไว้แล้วหัวเราะในลำคอ

" มาได้ยังไงคะ " ฉันผละกอดพี่ชายออกแล้วมองสำรวจเขาเต็มตา พี่คินมาในชุดสูท น่าจะมาประชุมอะไรซักอย่าง

" ก็มารับไง "

" แล้วไม่ได้ทำงานเหรอ " พอเขาตอบอย่างนั้นฉันก็ทำหน้าไม่เชื่อ คนอย่างพี่คินน่ะนะ บ้างานขนาดนั้น จะยอมขับรถจากไซต์งานมารับฉันไปส่งห้อง

" หึ พี่มาตรวจงานแถวนี้ เห็นว่าดึกแล้ว เลยจะมารับ " นั่นไงล่ะ ฉันว่าแล้ว

" เวลา " แล้วเสียงเรียกจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันรู้ตัวว่าลืมพี่ฮาร์ทไป

" ใคร?? " พี่คินมองตามฉันแล้วถามขึ้น พร้อมจ้องไปที่พี่ฮาร์ทตาเขม็ง

" เอ่อ นี่พี่ฮาร์ทค่ะ รุ่นพี่ที่คณะของเวลาเอง "

" พี่ฮาร์ท นี่พี่เวคิณค่ะ พี่ชายของเวลาเอง "

ฉันแนะนำทั้งสองคนให้รู้จักกัน

" สวัสดีครับ "

" อื้ม " พี่คินรับไหว้พี่ฮาร์ทแล้วจ้องเขาอย่างสำรวจ ส่วนพี่ฮาร์ทก็จ้องพี่คินกลับไม่หลบสายตา

" เอ่อ พี่ฮาร์ท พอดีพี่ชายเวลาจะไปส่งนะคะ " ฉันทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย เพราะรู้สึกว่าบรรยากาศมันแปลกๆ แต่พอนึกขึ้นได้ว่าทั้งฉันและเขายังไม่ได้กินข้าวเย็นกันเลย จึงหันไปถามพี่ชายตัวเองทันที

" พี่คินกินอะไรหรือยัง ไปหาอะไรกินกันไหม " ฉันชวนแล้วทำหน้าอ้อนๆ ใส่พี่ชายไปอย่างน่ารัก

" เอาสิ นายน่ะ จะไปด้วยหรือป่าว " พี่คินหันมามองหน้าฉันแล้วพยักหน้ารับ จากนั้นก็หันไปพูดกับพี่ฮาร์ท

" ครับ " ซึ่งพี่ฮาร์ทก็ตอบรับทันที

" งั้นก็ตามมา "

พี่คินพาฉันขับรถออกมาจากร้าน โดยที่ข้างหลังมีรถของพี่ฮาร์ทขับตามมา

" พี่ไม่มาเจอแค่ไม่กี่วัน มีหนุ่มมาตามรับส่งนะ " แล้วจู่ๆ พี่ชายฉันก็พูดขึ้น

" แฮ่ๆ " ฉันสะดุ้งเล็กน้อยแล้วยิ้มแหยให้พี่ชายไปแต่ไม่ได้พูดแก้ตัวอะไร

" มันเป็นคนยังไง "

" เวลาพึ่งจะรู้จักพี่เขาเองค่ะ " ฉันเองก็ตอบไม่ได้หรอกว่าเขาเป็นคนยังไง นี่พึ่งรู้จักกันเอง แต่ก็แปลกนะ ที่พึ่งรู้จักกัน แต่ฉันไว้ใจพี่ฮาร์ทมากเลย

" แต่มันจีบเราใช่ไหม " พี่คินยังคงถามจี้ต่อ ซึ่งแต่ล่ะคำถามก็ตรงไปตรงมาตามนิสัยของเขา

" พี่คินรู้ด้วย?? " ฉันหันไปมองหน้าพี่คินแล้วทำตาโต นี่พึ่งเห็นพี่ฮาร์ท เขาก็ดูออกแล้ว ฉันแนะนำว่าพี่ฮาร์ทเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยเอง

" เหอะ มีแต่หมาเท่านั้นแหละที่มองไม่ออก มันมารับส่งขนาดนั้น ใช่รุ่นพี่ธรรมดาที่ไหนกันเวลา " พี่คินทำหน้าเอือมๆ แล้วก็พูดต่อ

" พูดไม่เพราะ จะ... " ฉันทำหน้ามุ่ยแล้วก็กำลังจะพูดว่า จะฟ้องแม่..

เพียงแต่ว่า ฉันลืมตัวไป..

" วันเสาร์กลับไปนอนบ้านหรือป่าว " เหมือนพี่คินจะรู้ว่าฉันจะพูดอะไร เขาจึงถามเรื่องกลับบ้านแทน

" พี่คินจะกลับบ้านไหม " ฉันไม่ตอบ แต่หันไปถามพี่ชายแทน เพราะตั้งแต่มาอยู่หอ ฉันก็จะกลับบ้านอาทิตย์เว้นอาทิตย์ แต่พอเปิดเทอมแล้วพี่ชายฉันก็ไปอยู่ที่ไซต์งานเป็นส่วนใหญ่ ฉันจึงยังไม่ได้กลับบ้านมา 2 อาทิตย์แล้ว

" ถ้าเรากลับ พี่ก็กลับ "

" งั้นเดี๋ยวเค้าลางานก่อน เดี๋ยวบอกอีกทีนะ " ฉันทำท่าคิดเล็กน้อย เพราะต้องลางานกับพี่ดาวก่อน แต่ถ้าวันที่ฉันจะลานั้นมีคนลาเยอะเหมือนกันก็คงจะไม่ลา เพราะฉันเห็นวันนี้ที่พนักงานลาเยอะแล้วทุกเหนื่อยกันแค่ไหน

" อื้ม " พี่คินพยักหน้ารับแล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

จากนั้นพี่คินก็พาฉันมาที่ร้านอาหารแถวๆ หลังมหาลัย ซึ่งร้านนี้เป็นร้านกลางๆ ที่เรากินกันปกติอยู่แล้ว

ฉันหันไปมองพี่ฮาร์ทก็ไม่เห็นท่าทางไม่ชอบใจแต่อย่างใดที่พี่ชายฉันพามาร้านแบบนี้ ไม่รู้สิ ฉันแค่กังวลไปเอง เพราะเห็นว่าเขาท่าทางจะเป็นคนรวย ร้านอาหารเขาเข้าก็น่าจะระดับภัตตาคารขึ้นไป แต่กลายเป็นว่าฉันกังวลไปเอง

" เวลาไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ " พอสั่งอาหารเสร็จ ฉันก็เอ่ยบอกทั้งสองคน

" อื้ม " พี่คินพยักหน้ารับแล้วฉันก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

Past Heart

พอเวลาเดินไปแล้ว พี่ชายของเธอก็หันมาจ้องผมนิ่ง ซึ่งผมก็จ้องเขากลับอย่างไม่เกรงกลัว

ในตอนแรกที่ผมเห็นน้องวิ่งเข้าไปกอดกับผู้ชายตรงหน้า ใจผมกระตุกวูบ แต่พอคิดว่าเมื่อเช้าไอ้พร้อมบอกว่าเวลายังโสด ผมจึงไม่ได้แสดงอาการอะไรที่เสียมารยาทต่อคนตรงหน้าไป แล้วพอเวลาแนะนำว่าเป็นพี่ชาย ผมก็แค่รู้สึกโล่งใจเท่านั้น

" จริงจังกับน้องฉันหรือป่าว หรือแค่เล่นๆ " จ้องกันอยู่นาน ในที่สุดพี่ชายของเวลาก็เปิดปากพูดกับผม

" ผมไม่ใช่คนใจโลเล " ผมตอบกลับเขาไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ทุกคนเองก็คงสงสัยว่าทำไมผมถึงมาจีบเวลา ทั้งๆ ที่พึ่งจะรู้จักกัน ซึ่งผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่ตอนที่ผมเห็นน้องครั้งแรก ตอนนั้นน้องกำลังเอียงคอจ้องมาที่พวกผมอย่างสงสัยในตอนที่พวกผมกำลังแนะนำตัวในฐานะพี่ว๊าก ท่าทางน่ารักนั้นทำให้ใจผมกระตุก จนน้องหันมาสบตากับผมแล้วก้มหน้างุด ท่าทางเหมือนลูกแมวน้อยนั้นทำให้ผมหลุดยิ้ม และรู้สึกชอบเธอขึ้นมา จนได้ไปเจอที่ร้านกาแฟนั่นแหละ ผมจึงตัดสินใจจะตามจีบเธอ

" ดูแล้วนายน่าจะเป็นคนมีฐานะ บอกไว้ก่อนนะ ว่าครอบครัวพวกฉันเป็นคนธรรมดา " พี่ชายของเวลาพูดขึ้น ทำให้ผมหยุดคิดถึงวันแรกที่เจอเวลา

" นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรนี่ครับ ถ้าผมรักใคร ครอบครัวผมก็รักด้วย " ผมก็เข้าใจความหมายที่เขาจะสื่อ บ้านผมรวยก็จริง แต่ใช่ว่าจะดูถูกคน ผมมั่นใจว่าถ้าผมรักใคร พ่อแม่ก็รักด้วยแน่นอน แต่ผมก็เข้าใจพี่ชายของเวลา เพราะดูแล้วสองพี่น้องน่าจะรักกันมาก เขาคงเป็นห่วงเวลา

" ถ้านายมั่นใจอย่างนั้นฉันก็วางใจ " พอได้ยินคำตอบของผม พี่เวคิณก็ทำหน้าโล่งใจ จากนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกจนเวลากลับมานั่งที่โต๊ะ

ท่าทางแบบนี้คือเปิดโอกาสให้ผมจีบน้องได้เต็มที่ใช่ไหมนะ??