หัวใจกระชากรัก...เฮดว๊ากสุดโหด

Chapter 10 - ลงโทษ

Chapter 10 – ลงโทษ



ตึก ตึก ตึก

ความเงียบของห้องเชียร์ในตอนนี้ ได้ยินเสียงรองเท้าที่เดินไปมาของพี่ฮาร์ทและเพื่อนของเขาที่เดินไปยืนตามจุดต่างๆ เพื่อกดดัน เหมือนตอนที่พวกเขาเข้ามาว๊ากปีหนึ่งไม่มีผิด แต่ต่างตรงที่ว่า ตอนนี้กลุ่มคนที่นั่งในวงล้อมนั้นไม่ใช่ปีหนึ่ง แต่เป็นรุ่นพี่สต๊าฟที่ดูแลพวกฉันนั่นเอง

กลุ่มของพี่ตาลนั่งด้วยกันแล้วก็ก้มหน้าลงอย่างกลัวๆ ส่วนรุ่นพี่คนอื่นๆ ก็ทำหน้างง เพราะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น

" รู้หรือเปล่าว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น " พี่พร้อมที่ยืนข้างพี่ฮาร์ทถามขึ้นเสียงนิ่ง

จากนั้นรุ่นพี่ปีสองก็หันไปมองหน้าอย่างงงๆ

" วันนี้มีน้องคนหนึ่งหายไปจากห้องเชียร์ มีใครรู้หรือเปล่า " ยิ่งคำพูดต่อก็ยิ่งทำให้พวกเขางงกันเข้าไปอีก

ซึ่งฉันก็เข้าใจ เพราะปีหนึ่งคณะฉันไม่ได้มีน้อยๆ เลย พี่ๆ จะไม่รู้ว่ามีน้องหายไปหลังจากเช็คชื่อก็ไม่แปลกอะไร

" การที่เราทำกิจกรรมรับน้องขึ้นมาเพื่ออะไรไอ้เซน " เมื่อไม่มีคนตอบ พี่ฮาร์ทก็หันไปถามพี่เซน ที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาแทน

" เพื่อให้รุ่นน้องคุ้นเคยกับรุ่นพี่ และรู้กฏระเบียบในมหาลัยมากขึ้นครับ " พี่เซนตอบเสียงดังฟังชัด ทำให้ฉันรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้ไม่เลวเลย ตั้งแต่เข้ากิจกรรมรับน้องมา พี่เซนก็คุมน้องอยู่มาโดยตลอดนะ เพียงแต่ว่าวันนี้กลับมีเพื่อนมาทำให้เขาเดือดร้อนซะงั้น

" แล้วการลงโทษรุ่นน้องล่ะ มีขอบเขตไหม " พี่พร้อมถามขึ้นต่อทันที

" มีครับ การลงโทษน้อง ต้องเป็นการสร้างสรรค์ และสร้างความสัมพันธ์ให้กับน้องและรุ่นพี่ "

" แล้ววันนี้ที่มึงเห็น มันคือการลงโทษแบบไหน "

" เอ่อ " พอได้ยินคำถามต่อมา พี่เซนก็ทำหน้าลำบากใจและผิดหวังออกมาทันที

" การลงโทษให้น้องยืนตากแดดแล้วหันหน้าเข้าพระอาทิตย์ นั่นคือการสร้างสรรค์ สร้างความสัมพันธ์เหรอ " พี่ฮาร์ทยังคงจี้ถามต่อและหันไปมองกลุ่มของพี่ตาล ทำให้กลุ่มรุ่นพี่ปีสองหันไปมองตามทันที ซึ่งมาถึงตอนนี้ทุกคนคงรู้แล้วว่าถูกเรียกรวมมาทำไม

พรีมที่นั่งอยู่ข้างฉันหันมามองหน้าฉันอย่างตื่นๆ และสำรวจตัวฉันอีกครั้ง

" ไม่เป็นไรแล้ว " ฉันระบายยิ้มแล้วบอกเพื่อนไป

" เวลา มานี่หน่อย " พี่ฮาร์ทหันมาเรียกฉันด้วยใบหน้านิ่งๆ

ฉันจึงลุกขึ้นไปหาเขา ท่ามกลางสายตาของทุกคนที่มองมา

" โดนลงโทษเรื่องอะไร " พอฉันเดินมาถึง เขาก็ถามขึ้นถึงสาเหตุที่ฉันโดนลงโทษทันที

" คือรุ่นพี่หาสมุดลายเซ็นของเวลาไม่เจอค่ะ " ฉันตอบกลับเขาไป

" ไม่ได้ส่งหรือเปล่า " พี่แอนที่เป็นหนึ่งในคนที่สั่งฉันไปยืนกลางแดดพูดขึ้นขัดขึ้น

" ส่งไปแล้วนะคะ พรีมเป็นคนส่งให้เองกับมือ " ทำให้พรีมที่เป็นเหมือนองค์รักษ์ตัวน้อยของฉันพูดขึ้นบ้าง และทำท่าจริงจัง แต่ฉันมองยังไงก็เหมือนแมวน้อยพองขนมากกว่า

" แล้วสมุดน้องไปไหน " พี่พร้อมถามขึ้น เพราะคนที่พูดยืนยันคือพรีม น้องสาวเขาเอง พี่พร้อมรู้ดีว่าพรีมเป็นคนยังไง

" เมื่อวานหนูเป็นคนรับสมุดจากน้องพรีมมาเองค่ะ แล้วก็เจอของน้องเวลาด้วย " มีรุ่นพี่คนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในกลุ่มของพี่ตาลยกมือขึ้นแล้วพูดออกมา

" อ้าว แล้วสมุดน้องหายไปไหน "

" ใครเป็นคนเช็คสมุด " พี่ฮาร์ทเปิดปากถามขึ้นอีกครั้ง

นั่นทำให้สายตาของทุกคนไปหยุดที่กลุ่มของพี่ตาลอีกครั้ง

" เหอะ " พี่ฮาร์ทเค้นหัวเราะออกมาแล้วจ้องไปที่พวกเธอตาเขม็ง

" มีอะไรจะพูดไหม " พี่พร้อมถามขึ้น

ซึ่งพวกเธอก็หันไปมองหน้ากันอย่างคนทำตัวไม่ถูก

" แล้วทำไมถึงยอมไปยืนกลางแดดแบบนั้น " พี่ควีนถามขึ้นบ้าง เหมือนเปิดโอกาสให้ฉันพูดว่าโดนข่มขู่

" พี่ๆ บอกว่าถ้าไม่ยอมโดนคนเดียว ก็จะเรียกเพื่อนในห้องเชียร์มารับผิดด้วยค่ะ " ฉันเองก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เพราะการโดนข่มขู่แบบนั้น ฉันไม่พอใจอยู่แล้ว

พอฉันพูดไปอย่างนั้น สีหน้าของทุกคนก็ดูโกรธๆ ขึ้นมาทันที เพราะนี่มันคือการใช้อำนาจในทางที่ผิดมากๆ และกลุ่มพี่ตาลก็ไม่ได้แย้งออกมา เพราะรู้ตัวว่าผิดจริงๆ หรือไม่ก็อาจจะไม่กล้าเถียงขึ้นต่อหน้าพี่ว๊ากเพราะกลัว

" พรุ่งนี้คนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ให้ไปยืนตากแดดแล้วหันหน้าเข้าหาพระอาทิตย์ 2 ชั่วโมง " พี่พร้อมถอนหายใจแล้วพูดขึ้นพร้อมกับมองไปที่กลุ่มพี่ตาล

ทั้งกลุ่มก็หันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่กและทำท่าจะแย้ง

" มีปัญหาอะไรหรือเปล่า " พี่อาเทอร์ถามขึ้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาเลย

" เอ่อ ไม่ค่ะ " พี่ตาลตอบแล้วก้มหน้างุดลง

" สืบให้ดีนะไอ้เซน ทุกคนที่เกี่ยวข้อง " พี่พร้อมละสายตาจากกลุ่มพี่ตาลหันมาพูดกับพี่เซน

" ครับพี่ " ซึ่งพี่เซนก็รับคำอย่างหนักแน่น

" แล้วก็รอฟังผลสรุปเรื่องนี้อีกที เพราะกูไม่จบแค่นี้แน่ๆ " พี่ฮาร์ทที่ยังคงจ้องกลุ่มพี่ตาลอยู่พูดขึ้นบ้าง ทำให้ห้องประชุมเงียบขึ้นมาอีกครั้ง

" พี่ฮาร์ท " ฉันเรียกเขาแล้วพยายามส่งสายตาห้ามปราม เพราะคิดว่าบทลงโทษแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว ฉันไม่อยากให้รุ่นพี่หรือคนอื่นๆ เดือดร้อนไปกับการกระทำของคนกลุ่มนี้ เพราะเหตุผลที่ฉันยอมโดนลงโทษก็เพื่อไม่ให้เพื่อนเดือดร้อน ฉันไม่ชอบกฏที่ว่าให้รับผิดชอบร่วมกันเลย เพราะมันไม่แฟร์กับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร

ฉันก็ไม่ได้อยากจะปล่อยผ่านไปง่ายๆ หรอก เพราะถ้าเรื่องนี้พี่ชายฉันรู้ล่ะก็ ไม่อยากจะคิดเลย แต่ก็ไม่อยากให้คอื่นเดือดร้อนไปด้วย

" จะได้รับน้องต่อไปไหมก็รอลุ้นเอาก็แล้วกัน " แต่พี่ฮาร์ทเมินสายตาฉันแล้วพูดขู่อีกครั้ง

" ใจเย็นๆ ก่อนนะพี่ " พี่เซนที่พึ่งตั้งสติได้ก็รีบพูดขึ้นแล้วมองพี่ฮาร์ทด้วยสายตาน่าสงสาร แล้วก็ส่งสายตามาร้องขอฉันด้วย

ซึ่งเขาคงคิดว่าสาเหตุที่ทำให้พี่ฮาร์ทโมโหขนาดนี้เพราะเรื่องมันเกิดกับฉัน เพราะเมื่อวานฉันพึ่งมีข่าวกับพี่ฮาร์ท และวันนี้ฉันก็โดนกลั่นแกล้งจากกลุ่มที่เคยตามจีบพี่ฮาร์ท

" กูไม่ได้โมโหเพราะว่ามาทำกับเวลานะไอ้เซน แล้วกูก็รู้ด้วยว่าเรื่องนี้มันเกิดจากสาเหตุอะไร เรื่องนี้กูแยกแยะได้ แม้ว่ากูอยากจะจัดการเองแค่ไหนก็ตาม ครั้งนี้พวกเราที่เป็นรุ่นพี่ผิดต่อน้อง ไม่ใช่เราคุมน้องไม่อยู่ แต่เพื่อนมึงเอาความเป็นรุ่นพี่มารังแกและข่มขู่น้อง มันสมควรไหม ถ้ากูปล่อยไปครั้งนี้ แล้วมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง พวกมึงจะรับผิดชอบกันไหวไหม " พี่ฮาร์ทตวัดสายตามาจ้องพี่เซนนิ่งแล้วพูดออกมายาวเหยียด ซึ่งคำพูดของเขาไม่ได้มีคำไหนไม่ถูกต้องเลย จึงไม่มีใครสามารถแย้งได้

คำพูดของเขาก็เหมือนปกป้องฉันไม่ให้คนเข้าใจผิดว่าที่เขาโมโหเพราะฉัน

และก็เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกด้วย ไม่ว่าจะกับใครก็ตามแต่ พี่ฮาร์ทเป็นพี่ว๊าก ที่รับผิดชอบกิจกรรมรับน้องโดยตรงมาจากสภานักศึกษา ฉะนั้นทุกอย่างที่เขาตัดสินใจ แสดงว่าเขาคิดมาดีแล้วแหละ

" ไม่ครับ " พี่เซนก้มหน้าตอบอย่างจำยอม

" แล้วที่นั่งอยู่คิดว่ามันสมควรไหมที่เพื่อนพวกคุณทำ " พี่ฮาร์ทหันไปถามปีสองที่นั่งอยู่ทันที

จากนั้นทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าเหตุการณ์นี้ไม่สมควรเกิดขึ้น