Chapter 18 - คิดถึง
เราสองพี่น้องเดินจูงมือกันเข้ามาในร้านอาหารประจำที่คุ้นเคย
เสียงเอะอะโวยวายของเจ้าของร้านดังขึ้นมาให้ได้ยินขณะเดินไป ทำให้ฉันและพี่คินไปมองหน้ากันทันทีแล้วยิ้มออกมา
"โต๊ะ 7" เมื่อเดินเข้ามาถึงด้านหน้าที่เป็นครัวเปิด เสียงของเจ้าของร้านที่เรียกเด็กเสิร์ฟมาเอามาอาหารก็ดังขึ้น
"สวัสดีค่ะ" ฉันจึงทักทายเจ้าของร้านที่กำลังผัดข้าวอยู่อย่างขะมักเขม้นด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"เออ ๆ หวัดดี สั่งอาหารแล้วเข้าไปหาโต๊ะนั่งเลย" เจ้าของร้านตอบกลับมาโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองฉันสักนิด
"เอาเหมือนเดิมค่ะ" ฉันจึงพูดประโยคที่คิดว่าเฮียแกต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างแน่นอน
"เหมือนเดิมของลื้อมะ อาคิน อาเวลา!!" และนั่นก็เป็นจริง เฮียแกเงยหน้าขึ้นแล้วพูดด้วยความหัวเสีย แต่พอเห็นเราสองพี่น้องแล้วแกก็เป็นท่าทีเป็นตื่นเต้นและตกใจ
"สวัสดีครับเฮีย" พี่คินยกมือขึ้นไหว้เฮียแกด้วยท่าทีนอบน้อม
"สวัสด
