Sabırsız ve hastalıklı bekleyişimin üzerinden geçen her saniye acınası umutlarım utançtan başlarını eğerek bana bir daha hayallere dalmamamı sert bir dille hatırlattı. Adar susup gözlerime bakmaya devam ederken başımı kalbimdeki acıyla eğdim ve tabağımdaki yemeğe baktım. Elimdeki çatalı yavaşça yanına bırakıp tabağı yere koydum. Tek lokmada doymak belki imkansızdı ama söylenmemiş sözlerle doymak mümkündü.
“Güçlü aileler...” dedi kendi acımla yüzleştiğim sırada. Başımı kaldırıp iflah olmaz merakımla yüzüne baktım.
Bakışları yüzümün her noktasını sindire sindire dolaştı. Sonunda gözlerime baktığında “güçlü aileler isterler. Evlilik bir iştir. Duygularla arka plandadır ya da hiç var olmazlar. Her evlat her şeyden önce ailesini ve soyadını düşünür. Bu en zengininden en fakirine kadar
