Akşam yemeğini mutfakta kadınlarla birlikte yerken kalbim arada çok koşmuşum da mola vermişim gibi delicesine atarken elimdeki çatalı bırakmak zorunda kalıyordum. Masanın sonunda herkesten uzak bir noktaydım ama Helin karşımda bana attığı bakışlarla durumu fark ettiğini ve merek ettiğini kaş göz işaretiyle sordu. Başımı iki yana sallayıp orman gerginliği diye içimden geçirdim. Yemekten kesinlikle tat alamıyordum. Utanç verici olacaktı ama Adar ağayla ormanda toprağın çimin ve birbirine karışmış kokularımızın ve tenlerimizin kokusunu alıyormuş gibi içim yanıyordu. Tabağıma baktığımda yarısını anca yediğimi görerek elimdeki çatalı bıraktım. Yarından sonra anca yemek yerdim.
“Öğlen de yemedin. Aç değil misin?” diye Helin kısık sesle sorunca başımı ona çevirip gözlerimi evet anlam
