Bile bile gözlerimizi kapattığımız gerçeklere adım atıyorduk ama Adar ağanın attığı adımlar ödümü koparıyordu. Şaşırmak basit bir tabir kalırdı. Nereye düştüğümü bin kez kontrol etme hissiyle devamlı etrafıma bakmak istiyordum. Tıpkı şimdi olduğu gibi Adar ağanın arayıp yarım saat içinde herkesi işin başına diktiği kahvaltı mekanının önüne geldiğimizde arabayı kapının önünde alan çocuk daha yüzünü yıkamamıştı. Sabahın altısı bile değildi.
Adar ağa hızlı adımlarla eski bir konağın restore edilerek çevrildiği yere girdiğinde ben de peşinden girdim. Dışarda fazla yemek yememiştim. Kırk yılda bir anneannemle çarşıya indiğimizde güzel bir lokantada kebap yerdik. Adım attığımız yer Mardin havasını turistler için abartılı bir şekilde hissettirmek için süslenmişti.
“Adar ağam ş
