Hikayemin başladığı noktada bolca gözyaşı vardı. Hayatım boyunca da o gözyaşları peşimden geldi. Hala bile devam ediyordu. Emindim ki anneannem her gün arkamdan gözyaşı döküyor hasretle iç çekiyordu. Bundan sonra da ben mi gözyaşı dökecektim?
Adar ağanın ellerini sarıp işimi bitirmiş bir halde dizlerimin üstünde gitmesini beklerken yatağımda oturmaya devam edip yüzüme bakıyordu. Neyi anlamamıştı? Hala onu neden süründürmediğimi mi düşünüyordu? Kırk yıl düşünse de bulamazdı. O benim dünyamı asla anlayamaz o evrenin tehlikeli surlarında dolaşamazdı. Bedeller hayatlarla ödenirdi.
Adar ağayı odamdan çıkarmak için dudaklarımı kıpırdattım. *İyi geceler.*
Morların her saniye büyülediği gözlerini çekip odanın içine bakındı ve daha sonra başını çevirip parçalara ayırdığı ay
