İşin içine duygular karışınca işler istenilen şekilde gitmemeye başlıyor çatlardan akan sızıntıya izin vermek zorunda kalıyordu insan. Adar ne zaman darbe almış da çatları olmuştu bilmiyordu ama dağ keçisinin hala kulaklarında çınlayan kahkaha sesleri duvarlarını şiddetle titrettiğine emindi. Bütün duvarlarını yıkıp inatla parlamaya devam eden bedenini altında bırakmaya az kalmıştı. Bir türlü dindiremediği arzuları başını gittikçe belaya sokuyordu.
Adar çarşıya ayak bastığında düşünceliydi. Her şeye rağmen nasıl yanında kaygısızca gülebiliyor utanmadan kahkaha atabiliyordu? Kendini hala köyde her an dağ başına çıkacak özgür sanıyorsa yanılıyordu ölene kadar kendisine bağlanmıştı. ŞeyhBaran nikahlısını bırakmazdı!
Dilediği gibi konuşmasına ve hareket etmesine ise kendisi izi
