“ฝากดูแลตาซีด้วยละกันนะหนู พ่อคนนี้น่ะชอบทำงานจนลืมกินข้าวกินปลา แล้วโรคกระเพาะก็ถามหาทุกที”
นลินทรายิ้มเพราะโรคกระเพาะแทบจะเป็นโรคประจำตัวของนพฤทธิ์จริงดังท่านว่า “ได้ค่ะ”
“แม่เชื่อว่าลูกชายของแม่ตาถึง ถ้าหนูไม่ดีจริงเขาคงไม่เลือกหนู และแม่ก็ดีใจที่หนูยังให้โอกาสเขาอีกครั้ง”
ฉัตรฉายยิ้มอย่างอ่อนโยน หันไปมองบุตรชายคนเล็กที่หน้าตาสดใส รอยยิ้มเจิดจ้าส่งไปถึงดวงตา ไม่เหมือนช่วงนั้น ช่วงที่ตนกระทำเรื่องที่เป็นการทำร้ายจิตใจคนทั้งคู่แล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ
ทั้งหมดนั่งคุยกันอีกสักพักก็ถึงเวลากลับ ฉัตรฉายออกไปส่งทุกคนขึ้นรถ ยืนมองรถที่ห่างออกไปเรื่อย ๆ พร้อมรอยยิ้มที่ยังคงประดับอยู่บนหน้า พลางนึกถึงช่วงสองสัปดาห์แรกที่ตนได้มาอยู่ที่นี่
ทุกอย่างลำบากลำบนไปเสียหมด ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน ที่หลับที่นอน ห้องน้ำ สิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ แต่หลังจากนั้นความเคยชินและการยอมรับกับสิ่งที่ตนต้องเผชิญก็หล่อ
