ในภาพยนตร์โฆษณา นลินทราดูเริงร่าท้าแดดด้วยความสดชื่นแจ่มใส คงมีแต่เขาและทีมงานที่รู้ว่ากว่าจะได้ภาพเหล่านี้มา เธอต้องวิ่งไปวิ่งมาไม่รู้กี่รอบทั้งที่ตัวเองป่วยหนัก แต่หญิงสาวก็ไม่ปริปากบ่น หรือบอกใครแม้แต่คนเดียวเพราะคำว่าเกรงใจล้วน ๆ และโชคดีเหลือเกินที่วันนั้นเขานึกอยากไปดูงานที่กองถ่ายพอดี มิเช่นนั้นป่านนี้เขาก็คงไม่ได้รู้จัก ไม่ได้รักและไม่ได้มีวันเวลาดี ๆ ร่วมกับผู้หญิงคนนี้แล้ว
"คิดถึงจัง ป่านนี้ทำอะไรอยู่นะ" อยากโทรศัพท์ไปหา แต่เพราะยังไม่ครบกำหนดตามสัญญาที่ตกลงกันไว้ตอนนั้นว่าห่างกันหนึ่งเดือนแล้วค่อยกลับมาคุยกันใหม่ ตอนนี้เหลือเวลาแค่สัปดาห์กว่า ๆ เท่านั้น แต่เขากลับรู้สึกว่ายาวนานราวกับหนึ่งวันมีสี่สิบแปดชั่วโมง
ทางด้านคนที่นพฤทธิ์กำลังคิดถึงอยู่นั้น เวลานี้กำลังนั่งเอนหลังอยู่บนเก้าอี้ชายหาดริมสระว่ายน้ำในบ้านใหญ่ของพลอยพัดชา เพื่อนสนิท ข้างกายมีไวน์หนึ่งขวดกับแก้วสองใบ และคนรู
