แสงแดดอ่อนยามบ่ายคล้อยสาดลอดผ่านผ้าม่านสีครีมอ่อนในห้องนอน เจลืมตาขึ้นช้า ๆ ด้วยความงัวเงีย ความเมื่อยล้าที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองแทบจะขยับไม่ได้ เธอหันไปมองนาฬิกาบนหัวเตียง ก่อนจะเบิกตาโพลง
บ่ายสามโมงแล้ว!!!
“บ้าจริง...นี่ฉันหลับนานขนาดนี้เลยเหรอ”
เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง พยายามจะลุกขึ้นนั่ง แต่ความอ่อนล้าจากการที่แทนไทจัดหนักทั้งเมื่อคืนและตอนเช้าทำให้เธอแทบจะล้มตัวกลับลงนอนอีกครั้ง ใบหน้าหวานแดงระเรื่อเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา
“พี่แทนนะ...พี่แทน ไม่ออมแรงเลย...”
เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ก่อนจะเบิกตากว้างอีกครั้งเมื่อคิดถึงบางอย่าง
“เดี๋ยว! พี่เขาไม่ได้ป้องกันนี่หว่า!!”
ความคิดนั้นทำให้เจยกมือขึ้นกุมหน้าผาก พลางหายใจเข้าออกลึก ๆ เพื่อสงบใจ แต่ยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ เสียงเปิดประตูเบา ๆ ก็ดังขึ้น
เธอเงยหน้าขึ้นมอง ร่างสูงของแทนไทก้าวเข้ามาในห้อง
