ตอนที่ 3 แทนไท

1474 Words

ภายในสนามบาส เสียงกรี๊ดดังลั่นจากเหล่านักศึกษาหญิงเมื่อรุ่นพี่แทนไทเดินลงสนามบาสด้วยชุดแข่งที่เรียบง่าย แต่ดูดีจนสะดุดตา เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงสมส่วน กล้ามเนื้อกระชับราวกับถูกปั้นแต่ง หน้าตาหล่อเหลาคมคายเหมือนพระเอกซีรีส์เกาหลี แทนไทไม่เพียงแค่หน้าตาดี แต่ยังมีความสามารถที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์ ทุกครั้งที่เขาลงแข่ง ไม่ว่าจะเป็นกีฬาหรือกิจกรรมใด ๆ เขามักจะทำคะแนนสูงสุดและนำทีมไปสู่ชัยชนะเสมอ “นั่นไง พี่แทนไท!” แพรวากระซิบอย่างตื่นเต้น พลางสะกิดเจที่ยืนอยู่ข้าง ๆ “หล่อใจละลายชะมัด แกไม่สนใจพี่เขาเหรอ?” “ก็แค่คนๆ นึงน่ะ” แพรวาถลึงตา “คน ๆ นึงที่ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง แล้วก็เป็นขวัญใจสาว ๆ ครึ่งมหา’ ลัยนะ! แกนี่ไม่เข้าใจอะไรเลย!” เจยักไหล่ไม่สนใจนัก สายตาของเธอมองไปยังสนามอย่างเฉยชา ท่ามกลางเสียงเชียร์และบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น การแข่งขันบาสระหว่างคณะวิศวกรรมศาสตร์คอมพิวเตอร์กับคณะบริหารธุรกิจกำลังดำเนินไปอย่างดุเดือด คณะบริหารที่มีผู้เล่นมากประสบการณ์กำลังขึ้นนำอย่างชัดเจน เสียงเชียร์จากฝั่งคณะบริหารดังกึกก้องยิ่งทำให้บรรยากาศคึกคักขึ้น “โอ๊ย คณะเราโดนนำ ทำไมกากงี้วะ!” แพรวาพึมพำอย่างหงุดหงิด ไม่นานนัก โค้ชของทีมวิศวะคอมพิวเตอร์ก็ส่งสัญญาณเปลี่ยนตัว ทันทีที่ชื่อ ‘แทนไท’ ถูกประกาศ เสียงเชียร์จากฝั่งคณะวิศวะก็เปลี่ยนเป็นเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจ “มาแล้ว! ฮีโร่ของเรา!” เจหันไปมองตามเสียงเชียร์ ชายหนุ่มร่างสูงในชุดแข่งสีน้ำเงินก้าวลงสนามอย่างมั่นใจ รอยยิ้มเล็ก ๆ บนใบหน้าคมคายของเขาทำให้ผู้ชมที่เป็นสาว ๆ หลายคนกรี๊ดลั่น เมื่อแทนไทลงสนาม การเล่นของทั้งทีมก็เริ่มเปลี่ยนไปทันที เขาไม่เพียงแต่เล่นเก่งในเชิงรุก แต่ยังควบคุมจังหวะของทีมอย่างยอดเยี่ยม การเคลื่อนไหวของเขาเต็มไปด้วยความมั่นใจและไหวพริบ ทุกการส่งลูก การเลี้ยงลูก หรือการชู้ตดูเหมือนคำนวณมาอย่างแม่นยำราวกับเขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นล่วงหน้า แทนไทเป็นจุดศูนย์กลางของทีม เขาเคลื่อนที่ด้วยความคล่องแคล่วและเฉียบขาด ราวกับนักวางกลยุทธ์ในสนามรบ บางครั้งเขาก็ส่งสัญญาณให้เพื่อนร่วมทีมปรับเปลี่ยนแผนกะทันหัน และทุกครั้งที่เขาตัดสินใจ มันกลายเป็นจังหวะสำคัญที่นำทีมเข้าใกล้ชัยชนะอย่างต่อเนื่อง “หืม? เขาเก่งแฮะ” เจพึมพำเบา ๆ ขณะที่ดวงตายังคงจับจ้องไปที่สนาม “ใช่ไหมล่ะ! ฉันบอกแล้วว่าเขาสุดยอด!” แพรวายิ้มกว้าง สายตาของเจยังคงจับจ้องที่แทนไท ในจังหวะที่เขาลงมือชู้ตลูกสามแต้มสำเร็จ ท่ามกลางเสียงเชียร์ที่กึกก้อง ท่าทางของเขาสง่างามและโดดเด่นราวกับราชาแห่งสนามกีฬา ผู้คนในสนามต่างส่งเสียงโห่ร้องยินดีกับคะแนนที่เขาทำได้ ผลการแข่งขันในท้ายที่สุด ทีมวิศวกรรมคอมพิวเตอร์สามารถพลิกสถานการณ์กลับมาเอาชนะได้ และก้าวเข้าสู่รอบรองชนะเลิศของการแข่งขันบาสเกตบอลมหาวิทยาลัยอย่างเป็นทางการ “กลับยัง?” “เฮ้ย ยัยนั่นใครกัน” เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นจากนักศึกษาหญิงที่ยืนอยู่รอบสนาม เจหันไปตามสายตาของแพรวาและเห็นหญิงสาวคนหนึ่งที่แต่งตัวน่ารัก เดินตรงไปหาแทนไท เธอถือของบางอย่างไว้ในมือ พร้อมกับยื่นให้เขาอย่างตั้งใจ นักศึกษาหลายคนลุ้นกันแทบหยุดหายใจ สายตาจ้องมองว่าราชาแห่งสนามบาสจะตอบรับอย่างไร แทนไทเหลือบมองหญิงสาวเพียงนิดเดียว ก่อนจะเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไรหรือแม้แต่หยุดมองของที่เธอยื่นให้ เขามุ่งหน้าเข้าไปยังพื้นที่หลังสนามด้วยท่าทางที่เยือกเย็น เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เต็มไปด้วยความชื่นชม “โห! อย่างเท่ เย็นชา แต่เท่มากพ่อ!!!” แพรวาถึงกับกรีดร้องออกมาพร้อมกับยกมือขึ้นทาบอก “เว่อน่ะ กลับได้แล้ว ฉันหิว!” เจส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ แพรวายังดูตื่นเต้นไม่หยุด แต่ก็ยอมเดินตามเจออกจากสนามบาส ทิ้งเสียงเชียร์และความคึกคักไว้ข้างหลัง ช่วงบ่าย บรรยากาศในตึกกลางของมหาวิทยาลัยคึกคักกว่าปกติ ผู้คนจำนวนมากมายืนออรออยู่ด้านหน้าห้องประชุมใหญ่ โดยเฉพาะสาว ๆ จากหลากหลายคณะ ทุกคนต่างพากันพูดคุยอย่างตื่นเต้น เจและแพรวาที่เพิ่งมาถึงต่างมองภาพตรงหน้าด้วยความแปลกใจ “อะไรกันวะ? ทำไมคนเยอะขนาดนี้อะ?” เจพูดพลางขมวดคิ้ว แอบทำหน้าเซ็งกับจำนวนคนที่เบียดเสียดกันอยู่ “นั่นดิ ปกติงานเสวนาเกี่ยวกับระบบเกมไม่น่ามีคณะอื่นมานี่หว่า” ขณะที่ทั้งสองกำลังสงสัย สายตาของแพรวาก็สะดุดกับหญิงสาวที่ยืนโดดเด่นอยู่กลางฝูงชน “นั่นมันยัยน้ำค้าง ดาวคณะนิเทศนี่ มาทำไมวะ?” แพรวาสะกิดให้เจดู “ไม่รู้เหมือนกัน” เจส่ายหน้าอย่างงุนงง ทั้งสองคนยังคงยืนอยู่ตรงนั้นอย่างงุนงง จนได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นจากอีกฟากของฝูงชน “อ้าว เจ แพรวา! ทางนี้ๆ” เจหันไปมองก็พบกับพี่แซน พี่รหัสของเธอที่กำลังโบกมือเรียกอยู่ ทั้งสองรีบมุดฝ่าฝูงชนเข้าไปหา “พี่แซน ทำไมคนเยอะขนาดนี้คะ?” แพรวาถามทันทีที่เข้าไปถึง พี่แซนถอนหายใจหนัก ๆ “เฮ้อ ก็คนที่มาเสวนาวันนี้คือ...” ก่อนที่พี่แซนจะพูดจบ เสียงกรี๊ดดังสนั่นลั่นห้องประชุมใหญ่จนทุกคนหันไปมอง ทันทีที่ประตูด้านหน้าห้องเปิดออก ชายหนุ่มร่างสูงที่ดูโดดเด่นสะดุดตาเดินเข้ามาในชุดลำลองเรียบง่าย แต่กลับทำให้บรรยากาศรอบตัวเขาเหมือนสว่างขึ้น “แทนไท!” ชื่อของเขาดังมาจากเสียงตะโกนของใครบางคนในฝูงชน เจกับแพรวามองหน้ากันด้วยความตกใจ “อย่าบอกนะ... ว่าคนที่มาเสวนาคือพี่แทนไท” แพรวาเบิกตากว้าง พี่แซนพยักหน้า “ใช่ พี่แทนไท รุ่นพี่วิศวะคอมพิวเตอร์ที่ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ทั้งเทพในเกมนั่นแหละ ตอนนี้เขาทำงานเป็นที่ปรึกษาด้านระบบเกมให้บริษัทเมกาเบิร์ธ สตูดิโอ” “โอ๊ย ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมคนถึงมาจากทุกคณะ!” แพรวากระซิบกับเจอย่างตื่นเต้น เจมองแทนไทที่เดินขึ้นไปบนเวทีด้วยท่าทางสง่างาม ท่ามกลางเสียงเชียร์และเสียงกรี๊ดของสาว ๆ รอบตัว เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าเขากำลังจะพูดอะไรในงานเสวนานี้ แทนไทขึ้นไปยืนหน้าจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ แสงไฟส่องลงมาที่เขา ใบหน้าคมคายของเขามีรอยยิ้มบาง ๆ ที่ดูสุขุมและมั่นใจ เขาเริ่มต้นด้วยการแนะนำตัวสั้น ๆ ก่อนจะเข้าสู่หัวข้อหลัก “วันนี้ผมได้รับเชิญมาเพื่อพูดเกี่ยวกับแนวคิดในการพัฒนาระบบเกม โดยเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวกับการวางกลยุทธ์และการออกแบบระบบให้ผู้เล่นมีประสบการณ์ที่ดีที่สุด” น้ำเสียงของเขาหนักแน่นและชัดเจน ทุกคนในห้องประชุมฟังอย่างตั้งใจ แม้กระทั่งเจที่ปกติไม่ค่อยสนใจคนแบบเขายังเผลอจดจ่อไปกับคำพูดที่ดูจริงจังและน่าสนใจ “ในการออกแบบเกม สิ่งสำคัญไม่ใช่แค่กราฟิกสวย หรือระบบที่ซับซ้อน” แทนไทพูดต่อพร้อมฉายภาพประกอบบนจอ “แต่คือการทำให้ผู้เล่นรู้สึกว่าเขาเป็นส่วนหนึ่งของโลกในเกม รู้สึกว่าเขาสามารถวางแผนและตัดสินใจได้อย่างอิสระ” แพรวากระซิบข้างหูเจ “โห ดูเขาพูดสิ หล่อขึ้นไปอีกสิบเท่า!” เจกลอกตาเบา ๆ แต่ก็ยอมรับในใจว่าแทนไทไม่ได้มีดีแค่หน้าตา ความรู้และทักษะของเขาก็เหนือชั้นอย่างแท้จริง หลังงานเสวนา ฝูงชนทยอยกันออกจากห้องประชุม บางคนยังพยายามเข้าไปขอลายเซ็นหรือถ่ายรูปกับแทนไท แต่เขากลับขอตัวและเดินออกทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว “เขาทั้งเก่ง ทั้งดูดี แถมยังถ่อมตัวอีก โอ๊ย ฉันหลงเขาแล้ว!” แพรวาพูดพลางทำหน้าเพ้อฝัน เจหันมองแพรวาแล้วส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ก่อนจะมองไปยังทางที่แทนไทเดินหายไป ‘เขาก็น่าสนใจจริงๆ ล่ะ’ เจคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกมา

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more