Ela Karahan'dan
Aynanın karşısında uzun uzun baktım. Çıktığım bu yol sadece beni değil, kardeşlerimi de bağlıyordu. Yaptığım bir hata mıydı, yoksa kaderimde, şimdi, bu zaman, bu tarih diye yazılan noktaya adım adım mı ilerliyordum? Bilmiyorum. Ama içimde sanki görünmez bir el beni o kapıya kadar itiyordu. Her adımda kalbim biraz daha hızlanıyor, nefesim kısalıyordu . Ama bir şeyden emindim: Kendim için hem çok korkuyordum hem de deli bir cesaretim vardı. Ne olacağını kesinlikle bilmiyordum, ya da neler hissedeceğimi...
Kapım açıldığında hâlâ boy aynasından kendime bakıyordum . Yengem üstünü giyinmişti , kapının pervazına yaslanmış , gözleri dolu dolu bana bakıyordu . Annem olsaydı , ikisi aynı hüzünle bakarlardı, eminim . İçimde bir kez daha bir eksiklik hissettim . Annemin o güzel sesi
