ครึ่งชั่วยามก่อนเรือลำน้อยก็โลดแล่นเข้าฝั่งสมดั่งใจหวัง ยามที่ขึ้นฝั่งแล้ว ซ่างกวนซีพาเขาเดินลัดเลาะป่าไปยังจุดที่หลูเหยียนสามารถพบเห็นได้ ก่อนจะนั่งแหมะลงบนพื้นอีกหนทัน ในขณะที่นางหมดสภาพนั้น พระประทานองค์ใหญ่ที่เป็นฝ่ายพายเรือให้ตนนั้นยังยืนเด่นเป็นสง่าอยู่เบื้องหน้าหันหลังให้ตน เซวียนจิ้งยังคงวางท่าสูงส่งทำเอาโคลนตมที่แปดเปื้อนชุดของเขาไม่อาจลดความน่ามองของคนผู้นี้ลงได้เลย นี่สินะแต้มต่อของบุรุษหน้าตาดี
“กลับเมืองหลวงไปเจ้าวางแผนจะทำอะไรต่อ” เซวียนจิ้งเอ่ยถามทั้งยังหันหน้ามองมา
“ข้าหรือ คิดแต่ว่าชาตินี้มีวาสนา เกิดมาชีวิตหนหนึ่งสมควรหาความสุขใส่ตัวจึงคิดกินดื่มหาความสำราญให้ตนไปวัน ๆ เท่านั้น” ซ่างกวนซีตอบแบบไม่คิดอะไรมาก “ไม่แน่ว่าพอท่านได้ขึ้นครองราชย์แล้ว ยามใดที่บ้านเมืองไม่สงบ ท่านพ่ออาจจะต้องกลับไปประจำการที่เหอตงอีกหน ข้าย่อมต้องไปกับเขา อันที่จริงเมืองหลวงก็ดีแต่ถึงอย่างไรข
