ซ่างกวนซีลืมตาตื่นขึ้นเผยสีหน้าประหลาดใจ เซวียนจิ้งทรุดกายนั่งข้างตนแต่ยามใดกัน เมื่อครู่ยังยืนวางท่าอยู่เลย ดูเหมือนว่าฝีเท้าคนผู้นี้เงียบยิ่งกว่าแมวเสียอีก
“กินเถอะ เสียงลมจากท้องเจ้าดังปานนั้นรำคาญหู”
ยามพูดค่อนขอดเซวียนจิ้งไม่ได้หันหน้ามาตรง ๆ ซ่างกวนซีจึงเห็นเพียงกรอบหน้าคมสันด้านข้างของเขา
ระหว่างเดินทางมายังที่นี่ คนของเซวียนจิ้งได้ตระเตรียมเสบียงของกินสำหรับสองคนไว้ หมั่นโถวในส่วนของตนนั้นซ่างกวนซีก็กินไม่เหลือแม้กระทั่งเศษซากตั้งแต่ยามเช้า ส่วนหมั่นโถวแห้งไม่เหลือความอุ่นนุ่มก้อนนี้คงเป็นสิ่งที่เซวียนจิ้งเหลือกระมัง
“วันนี้ท่านยังไม่มีอะไรตกถึงท้องท่านเลย ท่านกินเถอะ” ซ่างกวนซีพูดพร้อมทั้งลุกเดินเอากลับคืนเขาที่นั่งอยู่ห่างออกไปเพียงหนึ่งจั้ง
“ข้าไม่ชอบกินของเย็น” เซวียนจิ้งชักสีหน้าเล็กน้อยในยามที่พูด
ซ่างกวนซีดื้อดึงยืนกดดันไม่ยอมเอากลับคืนไป เขาใช้แรงมาทั้งวันพายเรือข้า
