ภายในเรือนนอนถูกประดับด้วยม่านมุ้งแพรพรรณงดงามวิจิตร กล่องกำยานหอมถูกจุดส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วทั้งห้อง บนเตียงนอนยังปรากฏเป็นแม่นางน้อยผู้หนึ่งที่นอนอุตุไม่รู้เรื่องราวอยู่
“ท่านหญิง..จะยามอู่แล้วนะเจ้าคะ” เลี่ยวหงเอ่ยปากเรียกซ่างกวนซี พร้อมทั้งเอาหมอนกันตนเองไว้อย่างระมัดระวัง ในมือถือไม้ก้านยาวคอยเขี่ยซ่างกวนซีอยู่เป็นระยะ ที่ได้ทำเช่นนี้นั่นก็เพราะท่านหญิงของตนมีนิสัยแย่อีกอย่างหนึ่ง ขี้เซาตื่นยากเสียเหลือเกิน หากไม่ได้ตื่นเองแล้วถูกผู้อื่นปลุกให้ตื่นนั้น แม่นางน้อยผู้นี้ก็พร้อมจะแผงฤทธิ์ถึงขนาดประทุษร้ายผู้คนทุกเมื่อ
“ปลุกนางเช่นนั้น นางคงตื่นให้เจ้าเร็วนี้หรอก”
เลี่ยวหงชะงักกับเสียงเคร่งขรึมของสตรีที่เพิ่งเข้ามา “พระชายา.. ท่านหญิงรู้สึกตัวเล็กน้อยแล้วเจ้าค่ะ หากค่อย ๆ ปลุกอีกสักครู่ก็คงจะตื่น.. เมื่อคืนท่านหญิงก็คัดจรรยาหญิงถึงดึกดื่น..”
สิ่งที่เลี่ยวหงพูดมานับว่าไม่ผิดนัก
