วังหลวงโอ่อ่าแห่งนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากน่าหลายตา ดอกไม้ไฟ ถูกจุดนับครั้งไม่ถ้วน ท้องฟ้าสว่างไสวแม้กระทั่งยามไร้แสงตะวัน ดนตรี นารี สุรา ล้วนไม่ขาดเหลือ ซ่างกวนซีเดินอยู่ด้านหลังหนิงอ๋องและพระชายา ต้องโทษที่บิดาของตนที่บุญหนักศักดิ์ใหญ่กว่าจะเดินมาถึงที่นั่งของตนก็มีครอบครัวขุนนางทั้งฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊เดินเข้ามาทักทายคารวะไม่ขาดสาย
ด้านหนิงอ๋องและพระชายามีสีหน้าชื่นมื่นไม่น้อย ก่อนจะออกจากจวนพวกเขาทั้งคู่ต่างก็คิดแต่ว่าบุตรีของตนงดงามเป็นเอกที่สุด พอได้มาเห็นสายตาของผู้คนที่มองมาอย่างตะลึงพรึงเพริด บุรุษบางคนบ้างก็นิ่งอึ้งไปเลยก็อดภูมิใจ
หากมีขุนนางคนใดเอ่ยชมบุตรีสาวของตน หนิงอ๋องจะพูดเป็นมารยาทว่า ‘พวกเจ้าชมเกินไปแล้ว’ เพราะยิ่งพูดถ่อมตัวคนเหล่านั้นยิ่งสรรหาคำชม รื่นหูมาพูดต่อ ให้ตนต้องยิ้มกว้างเสียจนหน้าบานยิ่งกว่ากระทะเสียอีก
ยังดีที่ซ่างกวนซีมีคดีติดค้างอยู่ จึงไม่ทำตัวให้พวกตนขายขี้
