วาสนารักตัวประกอบหญิง

บทที่2ข้าไม่ได้ทะลุมิติมาตายอีกรอบ1/2

กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคยโชยเข้ามายังจมูกของอวี่ซีไม่ขาดสาย สัมผัส เปียกชื้นจากเนื้อผ้าคอยซับอย่างอ่อนโยนที่ข้างแก้มที่ค่อย ๆ เลื่อนไปยังหน้าผาก อวี่ซีรู้สึกตัวขึ้นมาพร้อมกับอาการอ่อนเพลีย ทั่วร่างกายพลันหนักอึ้งทั้งยังเมื่อยล้าไปเสียหมด

อวี่ซีขยับนิ้วมือเล็กน้อย ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา สติของตนยังไม่ทันเข้าร่องเข้ารอยนักแต่กลับต้องมาพบกับภาพที่ผิดแผกไปจากที่เคยพบเห็น… เวลานี้นางควรจะได้เอนตัวนอนที่หอพักเท่ารูหนูทั้งยังซอมซ่อสิ แต่นี่คล้ายกับว่านางได้ฟื้นขึ้นมาในกองถ่ายละครย้อนยุคไปแล้วเสียอย่างนั้น

เหลือบซ้ายแลขวาอวี่ซีก็พบว่าตนกำลังนอนแอ้งแม้งคล้ายกับผัก เหี่ยวเฉาบนเตียงปาปู้ แบบฉบับโบราณหลังใหญ่ ม่านมุ้งสีชมพูประดับลวดลายดอกท้องดงามวิจิตร เหล่าสตรีแปลกหน้าสองสามคนแต่งกาย แบบเดียวกันกำลังคุกเข่ามองนางอย่างไม่ละสายตา

“ท่านหญิงฟื้นแล้ว! เจ้านำความไปบอกท่านอ๋องเร็วเข้า” เสียงสตรีผู้ที่ใช้ผ้าซับหน้าให้นางเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจระคนดีใจไปพร้อมกัน

อวี่ซีคิดไปพลางระเบิดหัวเราะออกมา นางคิดจะยันตัวขึ้นคิดจะใช้ศอกเท้ากับหมอนเพื่อว่าคอยมองดูว่าความฝันของตนนั้นจะดำเนินอย่างไรต่อไป จากที่คิดจะนอนเอกเขนกเพื่อรอชมเรื่องในหัวที่เก็บมาจินตนาการเป็นตุ เป็นตะ

ทว่าเพียงแค่นางขยับตัวเล็กน้อยแขนก็อ่อนแรง ทั้งบ่า สะบักและต้นคอล้วนปวดไปหมด

“ว้ายย ท่านหญิงอย่าขยับตัวส่งเดชสิเจ้าคะ”

สาวใช้คนที่ใช้ผ้าซับตัวให้นางเบิกตากว้างพร้อมกับหวีดร้องห้ามปรามเสียงสูงเมื่อนางขยับตัว

อาการเจ็บปวดไปทั่วร่างทำให้อวี่ซีต้องเก็บเอามาฉุกคิด ไม่ถูกสิ หากนี่เป็นเพียงฝันแล้วความรู้สึกที่เจ็บปวดสมจริงนี่มาจากที่ใดกัน นางเคยฝันมานับครั้งไม่ถ้วนหากแต่ไม่เคยรู้สึกถึงความเจ็บปวดเช่นนี้เลยสักครั้ง

“..ข้าเป็นอันใดไป..” อวี่ซีเปล่งเสียงที่แหบแห้งของตนออก แต่นั่นกลับยิ่งทำให้นางตกใจไปมากกว่าที่เคยเป็น

อวี่ซีไม่สนใจอาการบาดเจ็บของตนอีกต่อไป นางลุกพรวดพราดวิ่งไปที่หน้ากระจกทองเหลืองทันที.. ภาพที่ถูกฉายออกมากลับเป็นแม่นางน้อย หน้าตางดงาม องคาพยศวิจิตรรับกันได้เหมาะเจาะ ดวงตากลมโตสดใส ปาก สีชมพูอ่อนจากการป่วยไข้

ต้องเรียกได้ว่าสตรีผู้นี้เป็นต้นแบบงามล่มเมืองอย่างแท้จริง สีหน้านางนั้นแฝงไปด้วยอ่อนล้าจากการล้มหมอนนอนเสื่อแต่นั่นกลับทำให้นางดูอ่อนแอบอบบาง ไม่ว่าผู้ใดพบเห็นล้วนออกพะเน้าพะนอเอาอกเอาใจต้อง ใจอ่อนคอยเฝ้าถนอมนางไว้ในอุ้งมือ

แต่สิ่งที่ทำให้อวี่ซีตกใจมากที่สุดคือ สตรีนางนี้มีเค้าโครงคล้ายกับนางเหลือเกิน ไม่สิ ต้องบอกว่าแม่นางน้อยผู้นี้งดงามมากกว่านางหลายส่วน.. สตรีในกระจกรูปโฉมงดงามบอบบาง หากแต่รูปร่างกลับมีส่วนเว้าส่วนโค้งมากกว่าสตรีโดยทั่วไปพึงมีเสียอีก

เมื่ออวี่ซีใช้มือคลำไปทั่วร่างก็ต้องตกใจกับหน้าอกที่ถูกเพิ่มขนาดขึ้นมาอย่างกะทันหัน สะโพกผายกลมกลึง แต่เอวกลับคอดกิ่วแทบจะรวบได้ในมือข้างเดียว

..นี่มันหุ่นในตำนานที่หญิงสาวทุกคนต่างใฝ่ฝัน อวี่ซีอ้าปากเหวอ แม่เจ้า!! หุ่นสตรีผู้นี้งดงามเสียจนดารานางแบบยังต้องชิดซ้าย

ดูที่ผิวพรรณนี่สิ อวี่ซีก้มมองมือของเธอที่ขาวจัดจนแทบจะเรืองแสงออกมาได้ นางลอบคิดแม่นางผู้นี้เจ้ากินหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์ไปหรือไรกัน ภาพในกระจกรวมทั้งความรับรู้ทางโสตประสาททั้งห้าเป็นเครื่องยืนยันได้แล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เธอได้เข้ามาอยู่ในร่างของสตรีงามล่มเมืองผู้นี้อย่างแท้จริง

ในชาติที่แล้วหากพูดถึงหน้าตาของนาง อวี่ซีย่อมต้องเคยได้ยินคนพูดถึงหน้าตาของตนอยู่บ่อยครั้ง แต่ด้วยเหตุการณ์ในอดีตในครั้งนั้นทำให้เธอ ปิดกั้นตัวตนจากผู้คนทั้งชายและหญิง บ้างก็เรียก องค์หญิงจอมหยิ่งบ้าง สวยแต่ไม่เอาสังคมบ้าง

แม้ว่าอวี่ซีจะเฝ้าพร่ำบอกว่าตัวนางนั้นได้เข้ามาอยู่ร่างผู้อื่นแล้ว แต่ เหตุใดนางจึงรู้สึกคุ้นชินกับร่างนี้อย่างนึกประหลาด นั่นก็รวมไปถึงหน้าตาของนางที่คล้ายคลึงกับสตรีผู้นี้ไม่น้อย จนสามารถเรียกได้ว่าแม่นางในกระจกคือตัวนางในเวอร์ชันที่เรือนร่างนี้ถูกดูแลเป็นอย่างดี ดูผิวนุ่มนวลอมชมพูที่ดู ชุ่มชื้นเสียจนจะคั้นเลือดออกมาได้ นิ้วขาวประดุจเปลือกหอยเรียวเรียงกันสวยงาม

“เพิ่งจะหายป่วยไข้ เจ้าก็ลุกขึ้นหุนหันเดินบนพื้นเย็นด้วยเท้าเปล่าเช่นนี้ ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้าดี!”

เสียงนุ่มนวลของอิสตรีแต่แฝงไปด้วยกลิ่นอายของความน่าเกรงขามดังขึ้นจากด้านหลังของอวี่ซี ทำให้นางต้องเหลียวหลังเพื่อกลับไปมอง

นับตั้งแต่ที่มองไปที่ชายหญิงที่เพิ่งเข้ามาทั่วทั้งร่างของนางพลันสั่นสะท้าน ดวงตาร้อนผ่าวคล้ายกับน้ำใสในตาจะไหลรินออกมาให้ได้ หากนี่เป็นฝัน อวี่ซีก็จะไม่ขอตื่นไปอีกตลอดชีวิต.. เพราะที่นี่เป็นที่ที่นางได้พบกับพ่อและแม่ของนาง

ชาติก่อนของนาง พวกเขาทั้งคู่ประสบอุบัติทางรถยนต์ตอนที่นางอายุได้สิบแปดปี ในวันที่นางสอบติดเข้ามหาวิทยาลัย และกำลังพานางเข้าไปรายงานตัวเพื่อเข้าเป็นนักศึกษาใหม่ วันนั้นควรจะเป็นที่พวกเราทั้งสามคน พ่อแม่ลูกมีสีหน้าชื่นมื่น แต่กลับเป็นวันแรกที่อวี่ซีได้เริ่มต้นใช้ชีวิตด้วยตัว คนเดียวในโลกเฮงซวยเหล่านั้น

อวี่ซีเดินเข้าไปหาบิดามารดาของนาง ยกมือที่สั่นเทาทั้งสองข้างของตนขึ้นเพื่อสัมผัสแขนของบิดาและมารดาของตน เนื้อตัวของพวกเขายังอุ่น.. อวี่ซียืนยันอีกวิธีรีบจับหมับไปที่หน้าอกทางด้านซ้ายของบิดาก่อน หัวใจเขายังเต้น

นางคิดจะพิสูจน์ตัวมารดาต่อแต่ก็ได้ถูกมารดาถลึงตาดุก่อนจะฟาดมาที่มือที่ดูรุ่มร่ามของนาง แต่ตัวอวี่ซีกลับไม่นึกเคืองแม้แต่น้อย ยิ่งถูกมารดาตีนางก็ยิ่งเผยรอยยิ้มโง่งมออกมา

ในเมื่อวันนี้นางได้พบพวกเขาอีกครา ไม่ว่านี่จะเป็นภพภูมิใด หรือโลกคู่ขนาน หรือเป็นเพียงจินตนาการของนางเท่านั้น ตัวนางล้วนไม่สนใจทั้งสิ้น สี่ปีที่นางต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวด้วยตนเองนั้นแต่ละวันล้วนผ่านไปอย่างยากลำบาก นางไม่เอาแล้ว ขอแค่มีครอบครัวของนางอยู่ไม่ว่าจะเป็นนรก ขุมใด อวี่ซีผู้นี้พร้อมจะฟันฝ่าไปทั้งสิ้น

แต่อากัปกิริยาที่ไม่หือไม่อือของบุตรีก็ได้ปลุกโทสะของประมุขหญิงของจวนอย่าง หลูหมิ่น ผู้ได้ชื่อว่าเป็นพระชายาของจวนหนิงอ๋องขึ้นมาจนได้ บุตรสาวของนางเพราะถูกบิดาตามใจจึงไม่เคยรักษากิริยาอันดีงามที่สตรีในห้องพึงมีเลยสักนิด เฉกเช่นเรื่องที่ซ่างกวนซีต้องจมซมไข้เป็นสัปดาห์ล้วนมาจากการดื้อรั้นที่จะขี่ม้าของนางทั้งสิ้น ผลคือวันนั้นบังเ**ยนม้าขาดซ่างกวนซีพลัดตกม้านั่นเอง

อีกทั้งยามนี้บุตรีที่ได้ชื่อว่าเป็นท่านหญิงเฟิงอันแห่งจวนหนิงอ๋อง โผเข้ากอดบิดาเรียบร้อยก็ตรงปรี่มากอดนางแน่นเสียจนแทบหายใจไม่ออก

“ซ่างกวนซี! ยังไม่รีบสวมรองเท้าอีกหรือ เจ้าเปลือยเท้ารอผู้ใดมาดูกัน!!” พระชายาหลูพูดแค่นเสียงเย็นพร้อมทั้งหยิกไปที่เอวของบุตรีเพื่อให้นางคืนสติ

อวี่ซีสะดุ้งโหยงกับแรงหยิกของมารดา ทว่าสิ่งที่ทำให้นางใจหายวาบคือคำเรียกขานที่มารดาใช้เรียกตน ซ่างกวนซี อย่างนั้นหรือในหัวของอวี่ซีความเชื่อมโยงเกี่ยวกับชื่อนี้ที่นางคิดออกมีเพียงเป็นชื่อของตัวประกอบหญิงผู้หนึ่งที่โง่งมตายเพราะความรักไม่เผื่อใจ

อวี่ซีส่ายหน้าพรืด ไม่จริงน่า.. จะเป็นได้อย่างไรกันนี่มันเหลือเชื่อเกินไปแล้ว แม้ในหัวจะปฏิเสธไปแล้วเรียบร้อยแต่ด้วยจิตใจที่สั่นระรัวนำพาให้ปากของนางโพล่งคำถามโง่งมออกไปเสียแล้ว

“ท่านแม่ ท่านพ่อ พวกท่านชื่อแซ่ว่าอย่างไรหรือ..”

สิ้นคำของซ่างกวนซีทำให้พระชายาหลูอ้าปากค้างคิดแต่ว่าบุตรีของนางพลัดตกม้าครานี้ ทำให้กลายเป็นสตรีโง่งม สติไม่สมประกอบไปแล้วหรือ!!