ท้ายที่สุดแล้วซ่างกวนซีจำต้องนั่งลงกินข้าวกับเซวียนจิ้งอย่างเลี่ยงไม่ได้ นางนั่งเคี้ยวกร้วม ๆ ด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวพลางมองเนื้อแห้งในมือของตน กิริยาท่าทางของซ่างกวนซีทั้งหมดล้วนอยู่ในสายตาของเซวียนจิ้งที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม
“ไม่พอใจ ?” เขาถามเสียงเย็นเมื่อพบว่าซ่างกวนซีมุ่นคิ้วอยู่เป็นระยะยามที่ต้องกินข้าวร่วมกับตน จู่ ๆ กระแสความรู้สึกที่ไม่สบอารมณ์ก็ก่อตัวขึ้นเมื่อคิดว่าซ่างกวนซีคิดอยากกินข้าวร่วมกับผู้อื่น
ซ่างกวนซีรีบโบกมือพัลวัน “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าเพียง..อยากกินเนื้อตุ๋น..”
"..."
ยามนางช้อนสายตามองมาทำให้เขานึกไปถึงเจ้าแมวน้อยสีขาวที่ ออดอ้อนออเซาะร้องหาอาหาร เซวียนจิ้งไม่เคยชมชอบเดรัจฉานมีขนทุกชนิด ทว่าเมื่อเห็นซ่างกวนซีทำเช่นนั้นตาของตนก็หลุบต่ำอยากจะเชยคางนางขึ้นมาเกาเสียอย่างนั้น
ซ่างกวนซีย่อมไม่มีทางรู้ถึงความคิดอันตรายของตนที่ว่าท่าทีเช่นนี้ของนางแทนที่จะยอมให้ผู้อื่นพบเห็น
