ทั้งคู่ฉุดยื้อกันอยู่นานจนในที่สุดเซวียนจิ้งจำต้องนั่งลงที่ขอบเตียงอย่างช่วยไม่ได้ ซ่างกวนซีเห็นอีกฝ่ายยอมแพ้ตนแล้วก็ฉีกยิ้มโง่งมออกมา มือนางตบสองสามทีเบา ๆ บนพื้นที่ว่างของเตียง
“นอนนี่เร็ว” ซ่างกวนซีพูดเสียงเร่งเร้า
“เพราะอะไรจึงอยากให้ข้านอนด้วย” เซวียนจิ้งกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่ถามเสียงเรียบพร้อมกับลูบไล้ไปมาที่นิ้วมือนุ่มลื่นข้างหนึ่งของอีกฝ่ายที่ยังคงกุมชายเสื้อเขาเอาไว้อยู่
“ข้าอยากทำให้ท่านพอใจ ท่านจะได้ไม่ปั้นหน้าบึ้งขู่ข้าอีก” ซ่างกวนซีบ่นกระปอดประแปดเสียงยาน “ท่านหน้าตาดีกว่าบุรุษอื่นใดที่ข้าเคยพบ ...แต่กลับชอบทำหน้าบึ้งตึงคล้ายกับข้าเป็นหนี้ท่านมาก่อนอย่างนั้นแหละ”
เซวียนจิ้งเชยคางเรียวของซ่างกวนซีขึ้นมา
“เจ้าไม่ชอบ ?”
ซ่างกวนซีพยักหน้าหงึกหงักตอบกลับเขาเสียงเบา “ใช่ ข้าไม่ชอบ..แถมยังกลัวอีกด้วย”
“คราวหลังอย่ากลัว ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอก” น้ำเสียงอ่อนโยนอย่างหาได้ยากของเซวียนจ
