ซ่างกวนซีนั่งรออยู่ที่ชั้นล่างของโรงเตี๊ยมที่เปิดเป็นภัตตาคารขนาดย่อมในระหว่างรอเลี่ยวหงและอาเพ่ยขนย้ายสัมภาระบางส่วนจากขบวนราชทูตกลับเมืองอวี้ไหว นางมองไปยังผู้คนมากหน้าหลายตาเดินขวักไขว่ เสียงดังก้องเซ็งแซ่ จากร้านค้าขายของข้างทางด้านนอกที่มีผู้คนสัญจรไม่ขาดสาย
ซ่างกวนซีรอไม่ถึงหนึ่งก้านธูปก็คิดจะเดินออกไปสำรวจความเรียบร้อย แต่ลุกขึ้นเดินยังไม่ทันถึงสิบก้าว ตัวนางพลันต้องหยุดชะงักกึก.. ดวงตาทั้งคู่เหม่อมองไปที่เงาร่างที่ปรากฏต่อหน้าตน แม้อยากจะย่างก้าวเพียงใด ขากลับพลันก้าวไม่ออก เนื้อตัวชาวาบ มือของนางเย็นเฉียบ เหงื่อกายหลั่งริน เป็นเขา
ทั้ง ๆ ที่ผ่านมานางเฝ้าปฏิเสธความจริงอยู่เสมอว่านางหาใช่ ซ่างกวนซี หญิงโง่ในอดีต ทว่า เพียงสบตาคู่นั้น ความทรงจำในอดีตชาติหวนคืน ความรู้สึกเจ็บแปลบปลาบที่ใจเป็นสิ่งย้ำเตือนว่าคราหนึ่ง การที่นางหลงรักคนผู้นี้คือเรื่องจริง..
ฮั่วโยวยังเป็นเช่นเคย รูปโฉม
