“ทุกท่าน..คงฉงนใจที่จู่ ๆ ข้าตบหน้าเขากระมัง ประการแรกข้าหาได้รู้จักมักคุ้นกับใต้เท้าผู้นี้มาก่อนแต่เขากลับกล้าฉุดดึงข้าต่อหน้าผู้คนมากมายในโรงเตี๊ยมกลางวันแสก ๆ ตัวข้าแม้จะเป็นเพียงสตรีไร้ความสลักสำคัญเมื่อเทียบขุนนางจากราชสำนักเช่นเขา
แต่ถึงอย่างไรเพียงเกิดเป็นสตรีก็มีข้อจำกัดในชีวิตมากมายแล้ว การที่ถูกขุนนางที่อาศัยอำนาจบาตรใหญ่ไม่พูดพร่ำกลับตรงเข้ามากุมมือข้า จะไม่ให้ข้าตื่นกลัวจนคิดปกป้องตนเชียวหรือ ?”
เสียงใสของซ่างกวนซีดังกังวานขึ้น กิริยาท่าทางของนางนิ่งสงบหาได้ตื่นกลัวอย่างที่ปากว่าแม้แต่น้อย กระทั่งแววตายังปราศจากความรู้สึกผิดหรือละอาย ราวกับรอยมือแดงทั้งห้าที่เกิดจากแรงตบของนางที่ได้ถูกตีตราลงบนใบหน้าหล่อเหลาของหย่งฉินโหวซื่อจื่อเป็นสิ่งที่อีกฝ่ายสมควรได้รับแล้ว
ด้วยรู้ว่ายามนี้การปกครองของฮ่องเต้เซวียนอวี้สร้างความไม่พอใจแก่เหล่าราษฎรไม่น้อย ยิ่งนานวันเข้าโอรสสวรรค์ที่สมควร
