ซ่างกวนซีเข้าใจหลักการง่าย ๆ ที่ว่าผู้เป็นฮ่องเต้ มีอำนาจบาตรใหญ่ที่สุดในแคว้นเป่ยหยาเป็นคนแซ่เซวียน ฉะนั้นหากพวกเขาต้องการที่ดินผืนใดย่อมสามารถชี้นิ้วและสรรหาวิธีนำมันมาเป็นของตนให้จงได้แต่เซวียนจิ้งที่อาศัยว่าตนจะช่วงชิงตำแหน่งนั้นในภายภาคหน้าแล้วจะเริ่มทำตัวหน้าหนาเร็วเกินไปหรือไม่ เพราะทันทีที่มาถึงจวนของนาง เขาก็เดินอาด ๆ เข้าจวน ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความมั่นใจ โดยมิต้องอาศัยให้ผู้ใดนำทางเลย จนนางต้องเป็นฝ่ายเดินตามหลังเขาต้อย ๆ แทนราวกับที่นี่คือจวนของเขาเสียอย่างนั้น
ด้วยความที่หนิงอ๋องไม่รู้ฐานะแท้จริงของเซวียนจิ้ง คราแรกยามที่บิดาของนางได้พบหน้าเขาก็มีท่าทีข่มขู่อีกฝ่ายอย่างเห็นได้ชัด จิตใจหนิงอ๋องนึกหวาดระแวงเสียยิ่งกว่าได้พบฮั่วโยวเสียอีก เพราะซ่างกวนซีหนีออกจากจวนกลับมาก็กลางดึกแล้วยังพ่วงบุรุษรูปงามให้ติดสอยห้อยตามมายังจวนอีกด้วย
จากที่เขาประเมินไม่ว่าดูอย่างไรเจ้าหนุ่มนิรนา
