นางฟ้าในอ้อมกอดมาเฟีย

Ep.11: คนของผม

สตูดิโอค่อย ๆ เงียบลงเมื่อการถ่ายแบบรอบสุดท้ายจบลง ไฟสตูดิโอถูกหรี่เหลือเพียงแสงเสริมบางดวงที่ยังเปิดทิ้งไว้ เงาที่ทอดยาวบนพื้นยิ่งทำให้ห้องดูว่างเปล่าขึ้นเรื่อย ๆ

ลินาพ่นลมหายใจเบา ๆ โล่งอกเต็มที่ พอขยับตัวหันกลับไปนีโอก็รีบพุ่งเข้ามาคว้ามือเธอไว้แน่นราวกับกลัวว่าแค่หลับตาเธอก็จะหายไปอีกครั้ง

“พี่ลินาเหนื่อยไหมครับ” เด็กน้อยทำปากยื่น ก่อนยกมือเธอทั้งสองข้างขึ้นกอดไว้กับอกตัวเองเหมือนจะกันไม่ให้ใครมาพาเธอไปไหนอีก ลินายิ้มอ่อน ลูบผมเขาเบา ๆ ให้ทั้งตัวเองและเขาสงบลง

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ พี่ถ่ายไม่นาน”

แต่บรรยากาศโดยรอบกลับไม่สงบตามเธอ สายตาคมอีกคู่หนึ่งกำลังมองมาจากมุมสตูดิโออย่างไม่ปิดบัง คิรินยืนพิงโต๊ะจัดพร็อพด้วยท่าทางสงบนิ่ง สูทสีเทาที่หรูพอดีตัวทำให้เขาดูโดดเด่นผิดที่ผิดทางสำหรับแค่แวะมาดูงาน ดวงตาเขาจับจ้องภาพลินากับนีโอแน่นสนิทและยิ่งเด็กน้อยเกาะเธอมากแค่ไหน เงาในสายตาเขาก็ยิ่งลึกขึ้นเท่านั้น

“คุณลินา” คิรินเอ่ยเรียกด้วยเสียงทุ้มนุ่ม แต่แฝงความคมจนซอลที่กำลังเก็บแฟ้มสไตลิ่งชะงักไปหนึ่งจังหวะ

“วันนี้งานออกมาสวยมากจริง ๆ ไม่ผิดหวังจริง ๆ ที่เลือกคุณมาเป็นแบบ” ลินายิ้มสุภาพหลังได้ฟังคำชมของคิริน แต่ไม่ทันได้ตอบนีโอก็ดึงแขนเธอแน่นกว่าเดิม ราวกับประกาศว่าพื้นที่รอบเธอนั้นมีเจ้าของแล้ว

ด้านหลังเรอาห์ขยับตัวเล็กน้อยด้วยท่าทางระวังตัว เธอไม่ได้มองแค่คิริน แต่ยังหันมองประตูสตูดิโอเหมือนกำลังฟังใครสักคนรายงานอะไรในหูฟัง ก่อนที่ใครจะพูดอะไรต่อเสียงฝีเท้าหนักและสม่ำเสมอดังขึ้นจากโถงด้านนอก

เรอาห์เงยหน้าขึ้นทันทีที่ประตูถูกผลักออกอย่างมั่นคง ก่อนร่างสูงในชุดสูทสีดำของเอเดนจะก้าวเข้ามา เส้นอารมณ์ทั้งหมดในห้องเหมือนถูกตัดขาดในทันทีที่เขาปรากฏตัว

ซีออนตามเข้ามาด้านหลัง สีหน้าเคร่งตึงไม่ต่างจากเจ้านายอุณหภูมิของห้องราวกับลดลงพร้อมกันทุกองศา

ไม่มีใครขยับทุกคนเหมือนรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็นแต่หนักจนหายใจช้าลงโดยไม่รู้ตัว สายตาคมของเอเดนกวาดมองเพียงครั้งเดียวก็จับทุกตำแหน่งได้หมด ลินา นีโอ และคิริที่ยืนใกล้ลินาเกินไป นีโอเป็นคนแรกที่หลุดออกจากภวังค์

“แด๊ด!! ผมมารับพี่ลินาครับ!!”

เอเดนเดินเข้ามาใกล้โดยไม่ออกเสียงแม้แต่คำเดียวแต่ความเงียบของเขาทำให้ห้องทั้งห้องตึงเครียดในระดับที่ได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองชัดเจนกว่าปกติ เขาไม่ได้ตอบลูกชายในทันทีแต่สายตาเข้มของเขาล็อกอยู่ที่คิรินที่ยืนข้างลินาอย่างผิดจังหวะเกินไป

คิรินยืดตัวขึ้นนิดหนึ่งสีหน้ายังคงนิ่งเรียบนิ่ง เพียงแค่เห็นคนตรงหน้าก็รู้ว่าเป็นใคร คนในวงการไม่มีใครไม่รู้จักเอเดนมาเฟียเย็นชาที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดและเด็ดขาด

“คุณเอเดน??”

“ใช่” เสียงเอเดนเรียบเย็นแต่คมเหมือนใบมีด “ผมมารับคนของผมกลับบ้าน” คำพูดนั้นทำให้เวลาหยุดลงหนึ่งวินาทีเต็ม ๆ ลินาหลุดชะงัก ซอลเบิกตาโตราวกับเพิ่งได้ยินข่าวหลุดวงการ เรอาห์ถอนหายใจเหมือนเคยได้ยินคำนี้มาก่อน นีโอยิ้มกว้างเหมือนคำนี้คือความจริงที่เขารอคอย แต่คิรินกลับแค่นหัวเราะเบา ๆ ในลำคอโดยไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า

“พูดตรงดีนะครับ” คิรินยิ้มบางแต่แววตาเย็นลึกลง “แต่เรื่องสถานะของคุณลินา ผมคิดว่าควรให้เธอเป็นคนพูดเองมากกว่า”

ซอลแทบจะร้องอุทานเสียงดังออกมา แต่พอเห็นสถานการณ์ก็รีบยกแฟ้มขึ้นปิดหน้าแทน เอเดนก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว จนเงาทั้งหมดของเขาทอดคลุมทั้งลินาและนีโอน้ำเสียงเขาไม่ดังแต่หนักจนทุกคนรู้สึกได้

“ตอนนี้ ผมกำลังพาลินากลับบ้าน” เขาหยุดสบตาคิรินอย่างไม่หลบ

“ถ้าคุณมีอะไรอยากคุยต่อ เชิญคุยกับผมโดยตรงได้เลย”

คิรินหันไปมองลินาเล็กน้อยเหมือนถามว่าเธอคิดยังไง ลินากำมือนีโอแน่น ก่อนพยักหน้าเบา ๆ แต่ก่อนบรรยากาศจะผ่อนคลาย นีโอก็หันไปมองคิรินด้วยสายตาจริงจังเกินเด็กวัยเขาและพูดเสียงดังฟังชัด

“พี่ลินาเป็นของผม!! คุณลุงอย่ามาแย่งนะ!!”

ห้องทั้งห้องสตั้น ซอลแทบสะดุดขาตัวเองล้มลงไปกองกับพื้นส่วนทีมงานอ้าปากค้าง เรอาห์ยกมือปิดหน้าผากอย่างปลงใจ คิรินหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาไม่ได้หัวเราะด้วยเลย

“เข้าใจแล้วครับ”

“กลับบ้าน” เอเดนวางมือบนไหล่นีโอเบา ๆ เป็นสัญญาณให้หยุด ก่อนหันกลับมาหาลินา

เธอขอบคุณทีมงานเบา ๆ ก่อนเดินออกจากสตูดิโอโดยมีนีโอเกาะแขนแน่นไม่ยอมปล่อย เอเดนเดินเคียงข้าง ใบหน้าคมเรียบนิ่งแต่แรงกดดันรอบตัวเขายังหนักจนคนทั้งห้องกลั้นหายใจตาม เรอาห์เป็นคนปิดท้ายก่อนก้าวออกจากประตู เธอหันไปมองคิรินเสี้ยววินาทีสายตาแบบนักล่าที่บอกชัดว่า เธอรู้ว่าเขาจะกลับมาอีกแน่นอน คิรินยังยืนนิ่ง ไม่ไล่ ไม่รั้ง มีเพียงรอยยิ้มบาง ๆ บนริมฝีปาก รอยยิ้มของคนที่ไม่ได้คิดจะยอมแพ้แม้แต่น้อย

ทันทีที่ทุกคนเดินออกมายังด้านหน้า บรรยากาศตึงเครียดจากในสตูดิโอยังเหมือนติดตามออกมาด้วย

เอเดนเดินนำเพียงครึ่งก้าว แต่ทุกย่างก้าวของเขาหนักแน่นจนนีโอที่เกาะแขนลินาอยู่มองตามเงียบ ๆ แทบไม่กล้าส่งเสียง ลินามองหน้าเอเดน เห็นแนวกรามของเขาตึงขึ้นเล็กน้อย เธอรู้ทันทีว่าเขา ไม่พอใจอย่างหนัก แม้จะไม่ได้พูดอะไรเลยก็ตาม

เรอาห์เดินประกบด้านหลังอย่างเงียบ ๆ เธอเหลือบมองเอเดน ก่อนเอ่ยเสียงเบาแต่ได้ยินชัดมากพอสำหรับทุกคน

“มีชายอีกสองคนตามเข้ามาในอาคารเมื่อ 14 นาทีที่แล้วค่ะ ฉันให้ทีมเช็กแล้ว ไม่พบอาวุธ แต่ดูเหมือนจะมาสังเกตการณ์มากกว่า” เอเดนพยักหน้าเพียงครั้งเดียวแต่ลินาจับได้ว่าแววตาเขาคมขึ้นกว่าเดิมนีโอที่เดินอยู่ข้างลินาเงยหน้าขึ้นถามเบา ๆ

“แด๊ด โกรธอะไรเหรอครับ??” เอเดนหยุดเดินทันทีเงียบไปหนึ่งวินาทีที่นานจนนีโอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ จากนั้นเขาก็เอื้อมมือแตะหัวลูกชายเบา ๆ

“ไม่ได้โกรธ” เสียงของเขาเรียบแต่ต่ำกว่าเดิม “แค่ไม่ชอบให้ใครมองคนของเราแบบนั้น”

ลินาสะดุดในใจ ของเรา อีกแล้ว… คราวนี้เธอเผลอก้มหน้าหลบอย่างไม่รู้ตัว ใบหูร้อนขึ้นจนซอลที่เพิ่งเดินตามมาถึงยกมือปิดปากหัวเราะคิกจนเครื่องประดับสั่น

“โอ๊ยตายแล้ว!! พ่อลูกคู่นี้ แรงทั้งคู่ ไม่รู้จะเอ็นดูใครก่อนดี!!” นีโอยิ้มกว้างขึ้นทันทีเหมือนภูมิใจแทนพ่อ

“ผมก็ไม่ชอบครับพี่ซอล คุณลุงคนนั้นชอบมองพี่ลินาแปลก ๆ ด้วย”

“นีโอ… ไม่พูดแบบนั้นนะคะ มันไม่สุภาพ” ลินารีบหันขวับด้วยความตกใจแต่เด็กชายทำหน้ามุ่ย กอดแขนเธอแน่นกว่าเดิมเหมือนกลัวเธอจะปกป้องฝ่ายตรงข้าม

“แต่พี่ลินาเป็นของผมจริง ๆ นี่ครับ”

เอเดนหยุดเดินอีกครั้ง ครั้งนี้เขาหันมามองลูกชายตรง ๆ

“นีโอ” น้ำเสียงเรียบราบแต่หนักแน่น “ลินาไม่ใช่ของใคร แต่เธอเป็นคนสำคัญของบ้านเรา… เข้าใจไหม??” ลินาเงยหน้าขึ้นทันที หัวใจเต้นแรงจนเธอแทบลืมตอบ นีโอขมวดคิ้วคิดแวบเดียวก่อนถามกลับด้วยใบหน้าใสซื่อ

“งั้น… ถ้าสำคัญ นีโอกับแด๊ดก็ต้องดูแลพี่ลินาใช่ไหมครับ”

“ใช่ ต้องดูแล” เอเดนมองลินาเพียงเสี้ยววินาทีก่อนตอบช้า ๆ

“รถพร้อมแล้วค่ะคุณเอเดน” เรอาห์กระแอมเบา ๆ เหมือนอยากกันสถานการณ์ไม่ให้หวานเกินไปในโถงสตูดิโอ

เอเดนพยักหน้า ก่อนเอื้อมมือไปแตะแผ่นหลังลินาเบา ๆ นำทางเธอไปที่ทางออกท่าทางไม่รีบร้อนแต่ทุกก้าวของเขาบอกชัดว่าเขาไม่ได้คิดปล่อยให้ลินาอยู่ต่อหน้าคิรินเพียงลำพังอีกแน่นอน

ด้านหลัง… คิรินยืนอยู่ในเงาโถงหน้าสตูดิโอ มองทุกอย่างที่เกิดขึ้นผ่านช่องประตูที่ยังไม่ปิดสนิทเขาไม่ได้เดินตาม

ไม่ได้เรียกเพียงแค่ยกยิ้มมุมปากราวกับคำพูดของนีโอและเอเดนเมื่อครู่ยิ่งทำให้เขาสนใจลินามากกว่าเดิม