นางฟ้าในอ้อมกอดมาเฟีย

Ep.14: ไม่ควรจะรู้สึก แต่หยุดไม่ได้

รถ SUV คันใหญ่ชะลอเข้าจอดหน้าอาคารคณะ ลานกว้างของมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยนักศึกษาที่เดินผ่านไปมาอย่างคึกคัก แต่บรรยากาศในรถกลับเหมือนคนละโลกมันทั้งหนัก ทั้งอึดอัด และเย็นจนซีออนยังรู้สึกได้ เพราะต้นเหตุสำคัญอยู่ที่สองพ่อลูกฝั่งซ้ายเอเดนที่นั่งนิ่งราวน้ำแข็งและนีโอที่กำลังพยายามเก็บความเสียดายไว้ไม่อยู่

“ถึงแล้วครับ” ซีออนเอ่ยขึ้นเบา ๆ ตอนชะลอรถเข้าจอด เขายิ้มมุมปากอย่างคนที่ดูละครสดจนชิน แต่วันนี้ตอนจบดูท่าจะเร้าใจกว่าทุกที

“พี่ไปก่อนนะครับ เจอกันตอนเย็นนะ” ลินาหันไปลูบหัวนีโอเบา ๆ ก่อนจะยิ้มให้เด็กชายที่กอดแขนเธอแน่นไม่ยอมปล่อย นีโอเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยความอาลัยแบบเด็กน้อยที่อยากอยู่กับคนที่ตัวเองรัก

“พี่ลินา… ขอหอมหน่อยนะฮะ” ยังไม่ทันที่ลินาจะตอบ เด็กชายก็ยื่นตัวมาจุ๊บแก้มเธอทั้งสองข้างอย่างเต็มแรง จุ๊บ!! จุ๊บ!! แก้มลินาร้อนวาบทันที ทำให้ตรงฝั่งซ้ายของรถอุณหภูมิลดลงวูบเหมือนเปิดโหมดแช่แข็ง

เอเดนหันมามองลูกชายช้า ๆ คิ้วเข้มของเขาขมวดจนดูน่ากลัว สายตาคมที่ยังปรือจากเมื่อคืนไม่ได้ทำให้อารมณ์ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว มุมปากกระตุกเหมือนพยายามตัดสินใจว่าจะดุลูก… หรือจะดุแรงกว่านั้น ส่วนนีโอนั่นไม่รู้ตัวสักนิด กลับเงยหน้าขึ้นยิ้มกว้างให้พ่ออย่างภูมิใจในผลงานตัวเอง

“พ่อ… ผมหอมพี่ลินาได้ใช่ไหมฮะ??”

ซีออนเกือบสำลักน้ำลายเอง ต้องรีบยกมือปิดปากไม่งั้นขำจนหลุดเสียงแน่ โอ้โห!! คุณหนูนีโอครับวันนี้คุณไม่รอดแน่ เอเดนไม่ตอบเขาเอนตัวเล็กน้อย เงาของร่างสูงทาบทับลูกชาย ริมเสียงทุ้มเย็นพูดช้า ๆ ชัดทุกคำจนลมในรถเหมือนหยุด

“ไปได้แล้ว เดี๋ยวสาย” นีโอชะงักใบหน้าเล็กย่นเข้าหากันเหมือนเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังเข้าสู่เขตอันตราย ลินารีบเปิดประตูลงจากรถทันทีเพราะแก้มยังร้อนผ่าวราวกับถูกไฟอ่อน ๆ แตะไว้ ก่อนที่เธอจะก้าวลงรถเอเดนเหลือบตามองเธอเพียงเสี้ยววินาทีแต่อารมณ์ทั้งหมดสื่อชัดเจนราวกับคำพูดทั้งหนัก ทั้งลึก ทั้งไม่พอใจ และเต็มไปด้วยคำถามเงียบ ๆ ว่า…

ทำไมเธอยอมให้ลูกชายเขาหอมง่ายขนาดนั้น

ประตูปิดลงอย่างแผ่วเบา SUV เคลื่อนตัวออกไปโดยไม่ดับเครื่อง ทิ้งให้ลินายืนอยู่กับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ รอยหอมของเด็กน้อยที่ยังอุ่นบนแก้มและความรู้สึกเหมือนยังถูกจับจ้องจากดวงตาของพ่อยักษ์เมื่อคืน… จนเธอหายใจไม่ทั่วท้องอยู่ดี

ด้านในรถที่ค่อย ๆ เคลื่อนออกไป บรรยากาศเงียบกริบจนซีออนยังไม่กล้าไอออกมา เขามองกระจกหลังเห็นเอเดนยังคงนั่งนิ่ง แต่กรามของเขาขบกันแน่นจนสันกรามขึ้นชัดเป็นเส้น บ่งบอกว่าอารมณ์กำลังไม่ปกติอย่างแรง นีโอนั่งตัวแข็งทื่อเหมือนลูกแมวที่เพิ่งรู้ว่าตัวเองเผลอตบหน้าสิงโตเข้าเต็ม ๆ เด็กชายค่อย ๆ ลูบแก้มตัวเองเหมือนจะเช็กว่าตัวเองยังมีชีวิตรอดอยู่ไหม ก่อนจะหันไปมองพ่ออย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

“แด๊ด” เสียงเล็กเอ่ยเบาเหมือนกระซิบ “ผมหอมพี่ลินา มันไม่ดีเหรอฮะ”

เอเดนขยับตัวช้า ๆ หันหน้ามามองลูกชายด้วยสายตาที่ลึกและคมจนเด็กน้อยหดคอโดยอัตโนมัติ เขาไม่ดุลูก ไม่ขึ้นเสียง แต่คำที่พูดกลับทำให้ทั้งคันรถเย็นลงอีกสามองศา

“นีโอ พี่ลินาเป็นผู้หญิง” เสียงทุ้มของเอเดนกดต่ำจนเหมือนคำเตือน “เวลาจะทำอะไร ต้องถามก่อน… เข้าใจไหม??” นีโอรีบพยักหน้าแรง ๆ แต่ความไร้เดียงสายังทำให้เขาถามต่อจนซีออนอยากจะตีหมอนให้เด็กหยุดพูด

“แต่ผมหอมได้… ถ้าพี่ลินายอมใช่ไหมฮะ” คำพูดของเด็กน้อยทำซีออนกัดริมฝีปากกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ นี่มันซีรีส์รักดราม่าระหว่างพ่อลูกแย่งผู้หญิงชัด ๆ เอเดนหลุบตาลงต่ำ คำตอบไม่ออกจากปาก แต่ปลายนิ้วที่กำแกนประตูเบา ๆ นั้นบอกชัด เขา ไม่โอเค และอาจจะไม่โอเคมากด้วย รถแล่นออกจากมหาวิทยาลัยไปไกลแล้ว แต่ความอึดอัดยังคงหนาแน่นจนซีออนต้องแสร้งไอเบา ๆ แล้วพูดแทรกอย่างช่วยชีวิตตัวเอง

“เอ่อ… นายครับ เดี๋ยวผมแวะซื้อกาแฟให้ก็แล้วกันนะครับ เผื่อจะคลายอารมณ์ได้บ้าง” เอเดนไม่ตอบมีเพียงเสียงลมหายใจยาว ๆ เหมือนอดทนอะไรบางอย่าง นีโอซุกตัวเข้ามุมเบาะเหมือนรู้ว่าตัวเองเพิ่งเปิดศึกใหญ่โดยไม่ตั้งใจ

ส่วนซีออนขับรถต่อพร้อมคิดในใจว่าคืนนี้คฤหาสน์หลังใหญ่คงไม่เงียบแล้วล่ะเพราะพายุกำลังก่อตัวในตัวนายของเขาแบบเต็มกำลังเลยทีเดียว

บรรยากาศในรถเหมือนหยุดนิ่งไปหลายวินาทีหลังซีออนพูดจบ ไม่มีใครตอบ ไม่มีใครขยับ ทุกอย่างนิ่งจนได้ยินเสียงเครื่องยนต์ทำงานสม่ำเสมออย่างน่ากลัว

เอเดนเอนศีรษะพิงพนักเบาะ หลับตาลงครู่หนึ่งเหมือนพยายามควบคุมอารมณ์ แต่ซีออนรู้ดีว่าคนอย่างเอเดน ยิ่งเงียบ นั่นยิ่งอันตรายนีโอมองพ่อจากมุมเบาะดวงตากลมใสเริ่มไหว ๆ อย่างเด็กกำลังกลัวว่าจะทำให้พ่อไม่พอใจ เขาขยับเข้าไปใกล้เอเดนช้า ๆ แล้วจับชายเสื้อพ่อเบาเหมือนกลัวถูกปัดออก

“แด๊ด โกรธผมเหรอฮะ” เสียงเล็กสั่นจนซีออนเหลือบมองผ่านกระจกหลังอย่างแอบสงสาร เอเดนลืมตาขึ้น ช้า และคม เขามองลูกชายตรง ๆ จนอีกฝ่ายกลืนน้ำลายดังเฮือก

“แด๊ดไม่ได้โกรธ” เสียงทุ้มเย็นและมั่นคง “แต่แด๊ดไม่ชอบสิ่งที่นีโอทำ… เข้าใจต่างกัน” นีโอทำตาปริบ ๆ

“ต่าง?? ยังไงฮะผมไม่เข้าใจ” เอเดนหันมองกระจกหน้าราวกับกำลังเลือกคำให้ตัวเองไม่หลุดอะไรเกินจำเป็น เสียงเขาเบาแต่ลึกจนทั้งคันรถฟังได้คนละความหมาย

“เพราะพี่ลินาไม่ใช่คนที่นีโอควรทำอะไรแบบนั้น” คำว่า ไม่ใช่คนที่นีโอทำอะไร ทำเอาซีออนเม้มปากทันที โอ้โห… ประโยคนี้ ความหมายมันไม่ได้อยู่ที่เด็กเลยสักนิด และคนพูดก็รู้ตัวดีด้วยนีโอย่นจมูกนิดหนึ่ง

“งั้น… พี่ลินาเป็นคนที่แด๊ด”

“นีโอ” เอเดนเรียกชื่อสั้น ๆ แบบเสียงต่ำกว่าปกติจนเด็กหยุดทันที ซีออนแทบเหยียบเบรกเพราะเกือบหลุดขำ ความเงียบกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นความเงียบที่หนาแน่นแปลก ๆ

จนกระทั่ง… ซีออนรีบแทรกบทสนทนาอย่างรู้พระเดชพระคุณของตัวเอง

“โอเคครับ!! งั้นผมแวะคาเฟ่ข้างหน้าเลยนะครับ” เอเดนตอบด้วยเสียงห้วนเบา ๆ

“อืม” นีโอเริ่มผ่อนลมหายใจออกเล็กน้อยเหมือนรอดพายุไปหนึ่งลมแต่ยังคงขยับตัวไปชิดพ่อ แล้ววางหัวบนต้นแขนเอเดนแบบง้อ ๆ

“ผมขอโทษนะฮะ” เสียงเบาจนเหมือนแมวเหมียวบ่นในลำคอ “แด๊ดอย่าไม่รักผมเลยนะ”

เอเดนหันมามองลูกชายอีกครั้ง รอบดวงตาคมยังมีเงาความหวง รำคาญ และหงุดหงิดปะปนกันอยู่แต่เมื่อมองลูกความโกรธลดลงชัดเจนเขายกมือใหญ่ลูบหัวลูกเบา ๆ

“แด๊ดรักนีโอ ไม่ต้องกลัว” แต่มือที่ลูบ ศีรษะลูก…หนักแน่นและสั่นน้อย ๆ เพราะเขายังเห็นภาพลินาถูกหอมซ้ำในหัวไม่หยุด ซีออนกลับมาพร้อมแก้วเครื่องดื่มสามแก้ว

“เอ่อ… ได้กาแฟแล้วครับ” ไม่มีใครตอบพอรถเคลื่อนออก ความเงียบก็กลับมาอีกครั้งสิบกว่านาทีต่อมารถจอดหน้าโรงเรียนนีโอเอ่ยเสียงเบา

“แด๊ดจะมารับผมไหมฮะ”

“ถ้าไม่มีประชุมยาว แด๊ดจะมารับ” นีโอยิ้มกว้างราวกับลืมเรื่องทั้งหมดประตูปิดลงรถแล่นออกจากโรงเรียนและความเงียบก็กลับมาครอบงำอีกครั้งซีออนรวบรวมความกล้าถาม

“อารมณ์ดีขึ้นไหมครับ” เอเดนยังคงมองถนน สีหน้าเรียบนิ่ง

“เด็กมันไม่รู้เรื่อง”

“ครับ… แต่ดูเหมือนนายจะไม่ชอบให้คุณนีโอเข้าใกล้คุณลินาเท่าไหร่” เอเดนหันมามองเขาแวบหนึ่ง คม เงียบ เตือน ซีออนหุบปากทันที รถแล่นต่อไปอย่างหนักหน่วงและในหัวของเอเดนมีเพียงภาพเดียววนซ้ำ… ลินาใบหน้าแดงเรื่อรอยจูบของลูกชายเขา และความรู้สึกที่เขา ควรจะไม่รู้สึก แต่หยุดไม่ได้