Ep.13: ไม่ปกติ

1493 Words

เช้าในคฤหาสน์เงียบกว่าปกติ แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านสีครีมเข้ามาทาบบนโต๊ะอาหารยาว กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นลอยอบอวล แต่บรรยากาศกลับอึดอัดราวกับมีหมอกหนาทึบปกคลุมทั้งโต๊ะ เอเดนนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะนิ่ง ขรึม และเป็นศูนย์กลางแรงกดดันทั้งห้อง ด้านซ้ายของเขาเป็นนีโอ ลูกชายตัวน้อยที่นั่งห้อยขาแกว่งไปมาไร้เดียงสาถัดจากนีโอคือลินาที่ตัวแข็งจนเหมือนถูกตรึงไว้กับเก้าอี้ แค่เผลอเหลือบตาไปเห็นเอเดน ใบหน้าก็ร้อนวูบขึ้นมาทันที ด้านขวาของเอเดนเป็นซีออนและถัดไปคือคีแกนซึ่งทำหน้าเหมือนกำลังดูละครน้ำเน่าแบบสด ๆ ลินาก้มหน้าก้มตากับไข่คนในจานพยายามจะกินแต่กลับรู้สึกเหมือนถูกมองทุกครั้งที่ขยับ และใช่เอเดนกำลังมองเธอด้วยสายตาคมดุเหมือนกำลังจับผิด… หรือไม่ก็ทบทวนเรื่องเมื่อคืนที่เธอยังอยากแกล้งลืมนีโอที่ไม่รู้อะไรเลยยังเคี้ยวแพนเค้กไปด้วยความสุขใจ “ทำไมทุกคนเงียบกันจังฮะ??” “เมื่อคืน… ผู้ใหญ่บางคนดูท่าจะเหนื่อยมากเป็นพิเศษนะครับ” คีแกนกระแอมแรงเหมือนจงใจ ทำให้ช้อนของเอเดนกระทบจานเสียงดัง คีแกนหยุดเล่นทันที ซีออนแทบจะสำลักกาแฟแต่ยังพยายามทำเป็นนิ่ง นีโอหันไปมองพ่อด้วยสายตาสงสัยอยากรู้ “แด๊ดดื่มจนเมาเหรอครับเมื่อวาน?? หน้าดูเครียดมากเลยฮะ” ลินาสะดุ้งจนส้อมแทบหลุดมือเอเดนหันไปมองลูกชายช้า ๆ “กินข้าว นีโอ” น้ำเสียงเรียบแต่เด็ดขาดจนเด็กรีบตักแพนเค้กเข้าปากแทบไม่ทัน “แต่แด๊ดก็ดูแปลกจริง ๆ นะฮะ” นีโอยังพึมพำเบา ๆ ซีออนยิ้มมุมปากอย่างคุมตัวเองแทบไม่อยู่คีแกนเกือบพ่นกาแฟออกมาส่วนลินาหน้าแดงจนลามถึงใบหู เพราะคำว่า แปลก นั่นคนแปลกตัวจริงคือเธอมากกว่าเพราะถึงตอนนี้เธอยังรู้สึกถึงริมฝีปากของเอเดนเมื่อคืนได้อยู่เลย เอเดนเหลือบตากลับมามองเธออีกครั้ง สายตาเขาหนัก ลึกและอันตรายจนลินาไม่กล้ามองตอบ “กินซะ” เสียงทุ้มต่ำเหมือนคำสั่งที่เธอไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ นีโอมองลินาแล้วถามซื่อ ๆ “พี่ลินาหน้าแดงอีกแล้วอะ เป็นหวัดเหรอฮะ??” “ปะ… เปล่าจ้ะ พี่ไม่ได้เป็นอะไร” ลินาตอบทั้งที่เสียงสั่น ใบหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม ซีออนยกแก้วกาแฟจิบ ยิ้มคมเหมือนหมาป่ารู้ความลับ “นีโอถามดีนะ เด็กนี่ตาดี” คีแกนผิวปากเบา ๆ “ผมว่าไม่ใช่ไข้หรอกครับ แต่เป็นอาการของคนที่...” เอเดนตวัดตามองแรงจนคีแกนสะดุ้งหุบปากทันทีลินาก้มหน้าจนแทบอยากจะมุดลงไปซ่อนตัวใต้โต๊ะ “พอที เดี๋ยวตายก่อน” คีแกนกระซิบแผ่ว ๆ เหมือนเตือนตัวเอง นีโอมองทุกคนอย่างงงจัด “ทำไมทุกคนแปลกกันหมด ผมไม่เข้าใจเลย!!” คำถามของนีโอไม่มีใครตอบ ไม่มีใครอยากอธิบายเรื่องผู้ใหญ่เมื่อคืนให้เด็กฟัง นีโอโผล่มองเอเดนอีกครั้ง “แด๊ด… ดื่มหนักมากเหรอครับ ทำไมเหมือนงุ่นง่านยังไงไม่รู้” เอเดนเอนตัวพิงพนักเล็กน้อย นิ้วเคาะจานเบา ๆ จังหวะช้าแต่ชัดแค่เสียงนั้นทั้งโต๊ะก็เงียบกริบทันที “กินให้เสร็จ จะได้ไปโรงเรียน” น้ำเสียงเย็นจัดแต่มีบางอย่างร้อนจัดซ่อนอยู่ข้างใต้ ลินาเงยหน้าขึ้นแวบเดียวและในเสี้ยววินาทีนั้นเธอเห็นสายตาของเอเดน คม ชัด และเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาพยายามซ่อนแต่มันซ่อนไม่ได้เลย ความหวง ความต้องการและความไม่พอใจที่เธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน ลินารีบหลบตาทำเป็นสนใจอาหารตรงหน้าแต่ปลายสายตาของเอเดนยังจับจ้องเธออย่างเงียบงันไม่ยอมละไปไหน ซีออนแทบถอนหายใจคีแกนแทบอยากหยิบกล้องมาถ่ายส่งในแชตลับบรรยากาศบนโต๊ะอึดอัดจนจับต้องได้และไม่มีใครกล้าพูดถึงเมื่อคืนแม้แต่คำเดียวเพราะมันกำลังฉายอยู่ในสายตาเอเดนทุกครั้งที่มองลินาอยู่แล้ว “ขอตัวก่อนนะคะ” ลินารีบกินคำสุดท้ายเหมือนอยากให้มื้อนี้จบเร็วที่สุด ก่อนลุกขึ้นแต่ยังไม่ทันย่างก้าว “ลินา” เอเดนพูดเรียบ ๆ โดยไม่เงยหน้า เสียงเดียวทำเอาทั้งตัวเธอหยุดเหมือนถูกดึงเชือกหัวใจเต้นแรงจนอกตึง “คะ??” เอเดนหันมามองลินาช้า ๆ สายตาคมกริบจ้องเธอจนตัวแข็ง “อย่ารีบ เดี๋ยวสะดุด” ทุกคนบนโต๊ะเงียบกริบซีออนกับคีแกนมองหน้ากันเหมือนได้เห็นหวงเวอร์ชันโจ่งแจ้งที่สุดเท่าที่เจ้านายเคยมีลินาพยักหน้าแรงจนผมแทบสะบัด “คะ... ค่ะ ขอบคุณค่ะ” เธอเดินออกไปจริง ๆ แบบช้าและระวังทุกฝีก้าวจนซีออนเกือบหลุดหัวเราะ “โอเค อันนี้โหมดหวงเกินเบอร์ละ หึหึ” ซีออนพูดเสียงเบาพอให้คีแกนได้ยินแต่เอเดนเหลือบตามามองนิ่ง ๆ ครั้งเดียวซีออนก็กลืนคำพูดหมดทั้งประโยคนีโอกะพริบตา “แด๊ด… ทำไมต้องพี่ลินาต้องเดินช้า ๆ ฮะ??” “ไม่มีอะไร แต่ลินาอาจจะเหนื่อย” เอเดนลุกออกจากเก้าอี้เสียงขาเก้าอี้เสียดพื้นดังสะท้อน สองหนุ่มฝั่งขวาแทบสำลักอากาศ นีโอจ้องหน้าเอเดนแบบสงสัยสุดชีวิต “เหนื่อยจากอะไรฮะ??” “เรื่องของผู้ใหญ่” เอเดนแค่ลูบหัวลูกชายเบา ๆ แล้วก็เดินออกจากห้องอาหารไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นยกเว้นใบหูที่แดงจัดจนนีโอยังสังเกตได้ บรรยากาศภายในรถ SUV ของเอเดนเงียบงันจนได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศชัดเจน ซีออนขับรถอย่างใจเย็น แต่หางตาก็ยังแอบมองกระจกหลังเป็นพัก ๆ เหมือนกำลังลุ้นละครสดที่ตัวละครเอกนั่งกันอยู่เบาะหลังแบบระยะประชิด นีโอนั่งตรงกลาง ขาเล็กแกว่งเบา ๆ โดยไม่รู้ตัว มือเล็กกอดแขนลินาไว้แน่นราวลูกหมาที่ไม่อยากให้เจ้าของไปไหน ใบหน้าใสซื่อมองลินาไม่วางตา ลินานั่งริมประตูด้านขวายิ้มบาง ๆ ให้เด็กชายเป็นระยะ เธอพยายามเก็บอาการแต่ความร้อนแผ่ว ๆ บนแก้มก็ยังไม่ยอมจาง ด้านซ้ายของนีโอคือเอเดนนั่งเอนหลังอย่างคนที่ดูไม่สนใจอะไร แต่ไหล่กว้างของเขาแตะหลังหวาน ๆ ของลูกชายอยู่บางจังหวะ สีหน้าเรียบนิ่ง มองออกไปนอกหน้าต่างเหมือนโลกภายนอกน่าสนใจกว่า แต่ทุกครั้งที่ลินาขยับไม่ว่าจะเป็นการจัดกระโปรง ขยับเส้นผม หรือแค่ถอนหายใจเบา ๆ สายตาคมเข้มของเอเดนก็จะเหลือบมองทันที ราวกับสัญชาตญาณที่ควบคุมไม่ได้ ความเงียบภายในรถนั้นถูกทำลายลงเมื่อจู่ ๆ นีโอเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นเต้น “พี่ลินา!! วันนี้ให้ผมไปส่งพี่ที่มหาลัยนะฮะ” คำพูดน่ารัก ๆ นั้นทำให้ทั้งรถเงียบสนิทเหมือนเวลาเพิ่งหยุดเดิน ซีออนเลิกคิ้วมองกระจกอย่างคนที่กำลังดูฉากเด็ด ส่วนเอเดนก้มลงมองลูกชายช้า ๆ “ใครอนุญาตให้พูดแบบนั้น” น้ำเสียงราบเรียบ แต่เฉียบจนเหมือนอุณหภูมิในรถลดลงไปอีกระดับ นีโอทำตาโตกะพริบปริบ ๆ “ก็ผมอยากไปส่งพี่ลินาเองนี่ครับ” ลินารีบแตะแขนเด็กเบา ๆ “ไม่เป็นไรจ้ะ นีโอ พี่ไปเองได้” “ไม่ได้!!” เสียงเอเดนสวนขึ้นเฉียบคมจนลินาชะงักซีออนแกล้งสะอึกไอน้อย ๆ เหมือนกลั้นหัวเราะ “เอ่อ…นายครับ คือผมว่าที่นีโอพูดมันก็...” “ไอ้ซีออน” แค่เสียงเรียกชื่อก็เหมือนคำเตือนที่ไม่ต้องขยายความซีออนเม้มปากเงียบเป็นเส้นตรงทันทีนีโอเหมือนจะเถียง แต่พอเห็นสีหน้าพ่อก็ยู่ปาก หันกลับมากอดแขนลินาแน่นขึ้นแทน “ผมแค่… อยากอยู่กับพี่ลินานาน ๆ เองครับ” ประโยคนั้นอ่อนหวาน ซื่อ และจริงใจแต่กลับทำให้ความอึดอัดในรถข้นยิ่งกว่าเดิม ลินายิ้มเอ็นดูลูกชายแต่ในความรู้สึกของเอเดน… ไม่ได้เอ็นดูเลยสักนิดเขาหันขวับมามองลินาสายตานิ่งลึก คม กดดัน เหมือนกำลังบอกเธอชัด ๆ โดยไม่ต้องพูดว่า อย่าให้นีโอมันติดเธอมากกว่านี้อีก ลินาเผลอหลบตา หัวใจเต้นแรงจนแทบกลบเสียงเครื่องยนต์ ซีออนมองกระจกแล้วถอนหายใจเบา ๆ เหมือนกำลังพาคนสามคนที่ซ่อนความรู้สึกลึก ๆ กันคนละแบบแต่มันดันปะทะกันอยู่เบาะหลังเดียวกันแบบไม่มีที่ให้หนีเลยแม้แต่นิดเดียว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more