ระหว่างทางไปคณะวิศวะ…ภัทรที่เก็บความสงสัยอยู่ ก็เอ่ยปากถามคีริน
“แล้วนี่… มึงหายไปไหนมาช่วงปิดเทอมวะ?”
คีรินที่กำลังเดินอยู่ ชะงักไปเล็กน้อย
“ห๊ะ?”
“มึงอย่าทำเป็นงง” ภัทรหรี่ตาใส่
“กูให้มึงไปอยู่คอนโดกูแท้ๆ แต่พอกลับมาถึงห้อง กูก็ไม่เจอมึงละ”
คีรินกระแอมเบาๆ “เอ่อ… เรื่องมันยาว”
”หืม? อย่าบอกนะว่า…”
ภัทรขยับเข้ามากระซิบข้างหูเขา ด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“มึงไปโดนจูบเข้าจนกลายเป็นแมวอีกรอบ?”
!!!
คีรินสะดุ้งสุดตัว “เฮ้ย! เบาๆ หน่อยสิวะ!”
“หึหึ แปลว่ากูเดาถูกใช่ม้า~” ภัทรยิ้มกวนๆ
“แล้วคราวนี้มึงไปอยู่ที่ไหนมา?”
“…”
คีรินหลบสายตา ไม่ตอบอะไร
ภัทรเห็นแบบนั้น ก็ยิ่งขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“อย่าบอกนะว่า…”
คีรินพยายามสงบนิ่ง กัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด ขณะที่ภัทรมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ ราวกับกำลังประเมินอะไรบางอย่าง
จากนั้น…
เพื่อนตัวดีของเขาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา—
“มึงไปอยู่กับผู้หญิง?”
“!!
