ขณะเดินกลับคอนโด ยูนะอุ้มเนโรไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับกระเป๋าที่ใส่ของสำหรับน้องแมวจนเต็มเป๋า เธอยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี หลังจากได้ช้อปของให้ ‘เจ้านายตัวน้อย’ อย่างเต็มที่
ในขณะที่เจ้าแมวดำตัวนั้น…นั่งเชิดหน้าทำท่าทางไม่พอใจอยู่ในอ้อมกอดของเธอ!!!
“เมี้ยว! เมี้ยวววว เมี้ยว! (แปล: แล้วนี่จะปล่อยให้ฉันเป็นแมวอีกนานมะ?)”
ยูนะเหลือบตามองเจ้าแมวดำที่ขยับปากบ่นพึมพำไม่หยุด ก่อนจะหัวเราะขำเบาๆ
“นายบ่นอะไร? เดี๋ยวกลับไปถึงบ้านจะใส่ปลอกคอให้”
“!!!”
“เมี๊ยววววววว!!! (แปล: เดี๋ยวโว้ย!!! ใครอนุญาตให้ใส่ฟะ!!!)”
ยูนะหัวเราะขำ ขณะที่แมวดำในอ้อมแขนเธอเริ่มดิ้นเล็กๆ แต่ก็ไม่กล้าดิ้นแรงมาก
เพราะอะไรรู้ไหม?
ก็เพราะว่าตอนนี้เขาโคตรจะเขินน่ะสิ!!!
ยูนะไม่ได้สนใจเสียงโวยวายของเขาแม้แต่นิด เธอลูบหัวนุ่มๆ ของเจ้าแมวดำเบาๆ
และก็แอบสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง…
แม้ว่าคีรินจะนั่งนิ่งๆ ไม่ดิ้นหนีเหมือนแต่ก่อน แต่หูของ
