เสียงตะเกียบกระทบกับชามดังเป็นจังหวะเบาๆ คีรินใช้ตะเกียบคีบเส้นมาม่าม้วนขึ้นอย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะค่อยๆ ส่งเข้าปาก
น้ำซุปต้มยำกุ้งเข้มข้นซึมซาบเข้าไปในเส้นที่เหนียวนุ่ม พอเข้าปากปุ๊บ รสเผ็ด เปรี้ยว เค็ม หวาน ของต้มยำแท้ๆ ก็ระเบิดขึ้นมาในปาก พร้อมกับกลิ่นหอมของสมุนไพรที่ยังอวลอยู่บนลิ้น
ให้ตายเถอะ…
นี่มันโคตรจะอร่อยเลยว่ะ!!!
เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ‘มาม่าธรรมดาๆ’ จะกลายเป็นของที่เขาอยากกินซ้ำอีก
น้ำซุปเข้มข้นกำลังดี กุ้งตัวโตเด้งสู้ฟัน ไข่ลวกเยิ้มๆ ที่คลุกเคล้ากับเส้นมาม่าช่วยเพิ่มความกลมกล่อมเข้าไปอีก
โอ๊ยยยย!!! อร่อยชะมัด!!!
แต่ถึงจะพอใจแค่ไหน…
ถึงจะกำลังดื่มด่ำกับรสชาติแค่ไหน…
สายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องยูนะที่นั่งกินมาม่าอยู่ตรงข้ามกันอย่างคาดโทษ
…
ก็ไอ้ชามอาหารแมวที่เธอให้เขากินมาม่านี่มันคืออะไรฟะ!!!???
เขายังคงจำได้แม่นว่า ตอนที่เธอตักมาม่าร้อนๆ ลงในชามแมวอย่างตั้งใจ ดวงตา
