ภายในร้านคาเฟ่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟและบรรยากาศสบายๆ คีรินยังคงนอนแปะอยู่บนตักยูนะ หางของเขาพาดไปกับขาของเธอเบาๆ ดวงตาสีมรกตเหลือบมองไปที่หน้าจอแล็ปท็อปของยูนะที่เปิดคำนวณค่าจ้าง
ให้ตายเถอะ…
การพูดคุยเกี่ยวกับโค้ด ระบบป้องกัน และโปรแกรมอะไรสักอย่างของแทนไทกับยูนะ มันชวนให้เขาเบื่อสุดขีด!!!
“เมี๊ยววววว… (แปล: โอ๊ยยย เบื่อโว้ยยย!!!)”
เขาหาวหวอด ขยับหางสะบัดไปมา ก่อนจะพลิกตัวทำท่าจะนอนหลับหนีความน่าเบื่อ
แต่…พอถึงตอนที่ยูนะพูดเรื่อง ‘ค่าจ้าง’ เขาก็ตาโตทันที
งานแค่นี้เธอเล่นคิดตั้งห้าแสนเหรอวะ!!!?
โว้ยยยย นี่มันขูดรีดกันชัดๆ!!!
คีรินที่กำลังนอนเหยียดสบายอยู่บนตักยูนะ ถึงกับสะดุ้งเฮือก ขนฟูขึ้นทันทีจากความตกใจ!!!
แต่แทนไทกลับพยักหน้ารับแบบไม่ลังเล…
คีรินอ้าปากค้าง หันไปมองแทนไทด้วยสีหน้าช็อกกว่าเดิม
ไอ้หมอนี่มันโคตรรวยเลยเว้ย!!!
แทนไทหยิบมือถือขึ้นมา ก่อนจะพูดด้วยท่าทางชิลๆ
“
