“มึงพี่ธามเขาจะรู้ตัวไหมว่าเราแอบตามเขาอยู่” ฉันถามอีแมนนี่ที่เอาแต่จ้องถนนและมองรถพี่ธามไม่ให้คลาดสายตา ฉันกับมันขับตามพี่ธามมาได้ระยะหนึ่งแล้ว
“นี่ตอนกลางคืนค่ะอีมิงค์มันจะสังเกตเห็นไหมว่าคันไหนขับตาม นี่ชีวิตจริงไม่ใช่ละครที่มองกระจกหลังครั้งเดียวแล้วรู้ตัว” อีแมนนี่กัดฉันแล้วก็ขับตามพี่ธามไปเรื่อย ๆ
“ไหนบอกกูว่าจะกลับบ้านวะคะ นี่มาผับชัด ๆ” ฉันพูดออกมาด้วยความเจ็บใจ ไม่รู้ที่ผ่านมาไอ้พี่ธามหลอกฉันมากี่เรื่องแล้ว
“มันตอแหลไงคะ มึงยังจะกล้าเชื่อคำพูดมันอีกเหรอ”
ฉันกับแมนนี่เว้นระยะห่างพอสมควรแต่พี่ธามไม่ได้เลี้ยวเข้าไปจอดรถหรอกเขาเปิดไฟฉุกเฉินเหมือนกำลังจอดรถรอคน สักพักก็มีคนเดินมาขึ้นรถสองคนแต่มองหน้าไม่ชัดเพราะมันมืด
“ไปแล้ว ๆ อีแมน เร็วเลยค่ะเทย” ฉันบอกอีแมนนี่แล้วเราก็รีบดิ่งไปทันทีจนกระทั่งรถพี่ธามไปจอดอยู่ที่ร้านกาแฟร้านหนึ่งที่เปิด 24 ชั่วโมง
“มึงกูตื่นเต้นว่ะ วันนี้จะได้เร
