“ตอนนี้ถึงเวลาที่เราสองคนต้องคุยกันแล้วน้ำหวาน”
“ไปตายซะ!” ฉันพูดใส่หน้าเขาด้วยความโมโห มันยังจะต้องมีอะไรมาคุยกันอีกเหรอในเมื่อเรื่องระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว!
“ไม่เอาสิหวานอย่าพูดแบบนี้” ไอ้คุณพอร์ชมองหน้าฉันสายตาละห้อยพร้อมกับดึงฉันเข้าไปหา ดี! ดึงไปใกล้ ๆ เลยจะได้ถนัด
เพี้ยะ!
ฉันตวัดมือใส่ใบหน้าหล่อตรงหน้าเต็มแรง ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเจ็บแค่ไหนหรอกนะแต่มือฉันตอนนี้ทั้งเจ็บทั้งชาเลย ฉันตบเขาจนหน้าหันทำให้เขาค่อย ๆ หันมาช้า ๆ แล้วใช้ปลายนิ้วแตะมุมปากตัวเองพร้อมกับมองฉันไม่วางตา
“ตบอีกไหม?” โอ้โหยังมีหน้ามาถามอีกนะ หน้าไม่ทนไม่ด้านทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ
“ตบ” ฉันบอกเขาตรง ๆ ตบครั้งเดียวมันไม่พอหรอกกับคนแบบนี้
“ถ้างั้นก็ตบเลย” คุณพอร์ชบอกเสียงนิ่ง ท้าทายอีหวานมากค่ะ
“อยากตบค่ะแต่เจ็บมือ” ฉันบอกเขาไปตามความรู้สึกของตัวเอง ก็ฉันรู้สึกแบบนี้จริง ๆ นี่คะ ฉันอยากตบเขาแต่ฉันทั้งเจ็บทั้งชามือ
“ถ้
