-สองเดือนต่อมา-
“ฮัลโหลหวาน หิวรึยังรอพี่ก่อนนะครับพี่กำลังรีบกลับ”
“ค่ะ” ฉันตอบรับคนปลายสายก่อนที่เราทั้งคู่จะกดวางสาย ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องทำงานคุณพอร์ชค่ะ มานั่งรอเขาตั้งแต่เลิกงานแล้ว ตอนนี้ก็เกือบจะหกโมงเย็นหิวเป็นบ้าเลย ร่างกายน้ำหวานเรียกร้องหาอาหารหนักมาก
อ้อ! ลืมบอกไปค่ะ ตั้งแต่วันที่วาวามันอาละวาดฟาดงวงฟาดงา ฟาดหัวฟาดหาง แถมฟาดนออีกหนึ่ง แล้วคุณพอร์ชก็พยายามตื้อไม่หยุดฉันเลยจนปัญญาที่จะหลบหลีกจากเขาเพราะยังต้องฝึกงานที่นี่อีกเป็นเทอม เลยตกลงจะให้โอกาสเขาพิสูจน์ตัวเอง
ฉันจะให้เขาพิสูจน์ตัวเองโดยที่ฉันจะไม่พยายามต่อต้านเพราะฉันก็เหนื่อยกับคนหน้ามึนแบบเขาเหมือนกัน แต่ให้เวลาแค่ตอนที่ฉันฝึกงานเท่านั้นนะคะ ไม่โอเคก็จบกันไป นี่ก็ผ่านมาสองเดือนแล้วล่ะ
คุณพอร์ชก็ดีค่ะ ดีขึ้นเยอะตามลำดับ ไม่รู้เป็นช่วงโปรโมชั่นรึเปล่า ลองดูก่อนแล้วกันเกิดเป็นอีหวานนี่เหนื่อยหน่อยเพราะมีผู้ชายหล่อ รวย
