ก๊อก ๆๆ
“น้ำหวานลูก!”
“ใคร!” ผมเงยหน้าถามน้ำหวานทันทีด้วยความตกใจส่วนน้ำหวานเองก็หน้าตื่นไม่แพ้กัน
“แม่เหรอ?” ผมถามอีกครั้งแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวน้ำหวานเอาไว้ เสียงเคาะประตูก็ยังไม่หยุดลง ส่วนน้ำหวานก็เหมือนจะตั้งสติให้ดีแล้วก็หยุดฟัง
“ไม่ค่ะ ไม่ใช่เสียงแม่” น้ำหวานส่ายหน้าทำเอาผมโล่งไปเลยครับ ไม่ใช่ไม่อยากเจอหน้าพ่อแม่เธอนะ แต่ให้มาเจอสภาพนี้ใครจะอยากได้ผมไปเป็นลูกเขยวะ
“แล้วเสียงใคร” ผมย้ำถามอีกรอบแล้วจูบหน้าผากเธอจนน้ำหวานทุบลงที่แขน เหมือนจะดุที่ผมยังมาคลอเคลียไม่ห่าง
ก๊อก ๆๆ
“น้ำหวานลูก ลูกสาว~”
“พี่แมนนี่ค่ะ” น้ำหวานฟังเสียงนั้นอีกครั้งแล้วบอกผมก่อนที่จะรีบขยับตัวออกจากกอดของผมจากนั้นเธอก็รีบหาเสื้อผ้าใส่ทันทีไม่สนใจเลยว่าผมที่นอนมองอยู่จะรู้สึกยังไง แม่งเอ๊ย! กำลังค้างอยู่มาเจอเธอลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าต่อหน้าแบบนี้ผมยิ่งแทบกระอัก ไม่น่าลีลามัวแต่อยากจะแกล้งเธอเลยครับ ไม่งั้นป่า
