ตอนที่ 8 หม้ายมหาเสน่ห์

2499 Words

ที่ฝ่ายธุรการหลังจากให้เจ้าหน้าที่รุ่นน้องเอาเอกสารไปให้ปลัดพิชิตเซ็น วันนี้เธอหายไปนาน จนรุ่นพี่อย่างอุสานึกแปลกใจ กำลังยกหูโทรศัพท์ภายในศาลากลางจังหวัด โทรหาจันทร์จิรา สาวแก่หน้าห้องปลัดพิชิต “อ้าว คุณสา น้องแต้วไปไหนล่ะครับ”หัวหน้าฝ่ายบุคคลออกจากห้องเดินตรงเข้ามาหา ทำให้อุสาต้องวางหูโทรศัพท์เอาไว้ก่อน “สาให้เอาเอกสารไปให้ปลัดเซ็นน่ะค่ะ นี่ก็ไปนานแล้วว่าจะโทรไปถามพี่จันทร์สักหน่อยค่ะ” “โอ๊ย ไม่ต้องโทรไปหรอก สงสัยโดนใช้ยกแฟ้มไปให้ปลัดแล้วล่ะ ดีไม่ดีออกมาแล้วโดนใช้ไปซื้อข้าวให้ด้วย วันนั้น ผมเจอที่ร้านขนมจีนตรงแถว ๆ โรงพยาบาลโน้น เด็กกว่าเขาก็เลยโดนใช้นี่แหละ” “งั้นพี่ศักดิ์ถามหายัยแต้วทำไมหรอคะ หรือว่าจะฝากน้องมันซื้อข้าวหมือนกัน วันนี้สาจะออกไปด้วย ฝากได้นะคะ” “โอเค งั้นดีเลยครับ วันนี้จะกินอะไรกันดีเอ่ย” “เมื่อเช้าเห็นยัยแต้วบอกว่าอยากกินส้มตำค่ะ ก็ว่าจะไปร้านหน้าธนาคารกรุงไทย”อุสาบอกหัวหน้าฝ่ายอีกฝ่ายที่เป็นญาติห่าง ๆ กับน้องแต้ว “โอเค งั้นวันนี้ผมมากินด้วยนะครับ น้อง ๆ ในฝ่ายเขา พากันออกไปกินข้างนอกหมดเลย” “ทำไมพี่ศักดิ์ไม่ไปกับเขาล่ะคะ ไปกันเยอะ ๆ สนุกดี”อุสาแกล้งแซว ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าความจริงแล้วที่สมศักดิ์ไม่อยากไปด้วย เพราะไม่อยากเลี้ยงอาหารกลางวันลูกน้องในฝ่ายของตัวเองต่างหาก “พอดีผมเพิ่งกลับมาจากไปงานข้างนอกกับท่านรองฯมาน่ะครับ”ท่านรองฯที่ว่า ก็คือ รองผู้ว่าราชการจังหวัด ซึ่งอุสาเองก็ได้ยินเหมือนกันว่า ที่วัดไม่ไกลจากศาลากลางกำลังจะจัดงานกฐินเร็ว ๆ นี้ งานใหญ่ประจำปีของวัด ดังนั้น หน่วยงานราชการจึงได้รับต้นเงินมาด้วย “เขาจะมีงานกันวันไหนนะคะ”อุสาเองก็อยากรู้ “อาทิตย์หน้าครับ วันศุกร์กับเสาร์ เห็นเขาว่า ปีนี้จะมีดารารุ่นใหญ่ คนในจังหวัดเรานี่แหละมาร่วมทอดกฐินด้วย อีกอย่าง ก็จะต่อด้วยงานฉลองพัดยศของเจ้าพระคุณท่านเจ้าอาวาสด้วย วันนี้เขาเลยประชุมกัน งานใหญ่ครับ” “อ๋อค่ะ”อุสาพยักหน้า “งั้นผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ ถ้าซื้อมากันแล้ว รบกวนคุณสาโทรบอกผมด้วยนะครับ เดี๋ยวผมจะมาทานที่นี่”สมศักดื์พูดอย่างสุภาพ ที่จริงเขาเป็นคนดี ติดก็ตรงขี้เหนียวนี่แหละ แต้วค่อย ๆเดินกลับมายังที่ทำงานของตัวเองตอนนี้เธอยังรู้สึกตึง ๆ ที่หว่างขา หลังโดนท่อนเนื้อทั้งใหญ่ทั้งยาวโหมกระหน่ำขนาดนั้น เสื้อผ้าที่แม้จะรีบถอดไว้ก่อนออกศึกกามราคะ แต่มันก็ดูมีความยับที่พอให้สังเกตเหฺน แต่สิ่งที่ไม่รู่จะแก้ไขอย่างไรให้พอดูดีขึ้นบ้างก็คือ เหงื่อที่ออกท่วมจนรู้สึกเหนียวต่อจะแย่นี่แหละ “ต๋าย ตาย ไปวิ่งหนีอะไรมากันยะ แก ยัยแต้วเอ้ย ดหงื่ออกขนาดนี้ ดูสิหน้าแดงเปร่ง เป็นลูกตำลึง”อุสาร้องทัก เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่รุ่นน้องเดินกลับมาด้วยท่าทางอิดโรยหลังคุณสมศักดิ์คล้อยหลังไปได้ครู่หนึ่ง “วิ่งไปซื้อของให้ปลัดมาสิคะ พี่สา โอ๊ย ไอ้พี่มิ่งกับพี่มานะ หายหัวไปไหนกันหมดก็ไม่รู้ หนูเนี่ย ไปซื้อของไม่พอยังถูกใช้ให้ยกขึ้นยกลงอีก เหนื่อยจะแย่“ “งั้นหิวหรือยังล่ะ” “หนูอิ่มแล้วค่ะ”หมายถึง อิ่มอกอิ่มใจ อิ่มไปถึงตับไตไส้พุง ก็ปลัดแกจัดชุดใหญ่ไฟกระพริบให้เลยจนขายังสั่นพั่บ ๆ อยู่นี่ แต้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับตัวเอง จนพี่สาของเธอคิดว่าสาวน้อยคนนี้บ้าไปแล้ว “อ้าว ฉันก็ว่าจชวนแกออกไปซื้อส้มตำกัน เพราะพี่สมศักดิ์เขามาขอกินข้าวด้วยกัน นี่ก็ฝากซื้อให้เงินไว้ด้วย”อุสาเล่า “อ๋อ ส้มตำหรอคะ งั้นหนูออกไปซื้อด้วยก็ได้ หนูชอบมากค่ะ ของแซ่บ ๆ”แต้วฟินอยู่ในใจของตัวเอง ที่บ้านไม้สักหลังใหญ่ในซอยไม่ไกลจากวัดที่กำลังจะจัดงานกฐินเร็ว ๆ นี้ หน้าบ้านมีรถหลายคันเรียงรายไว้ ไม่ว่าจะเป็นรถยนต์หรือรถจักรยานยนต์ รองเท้าหลายสิบคู่วางรายกันไว้เต็มทางขึ้นบนไดที่ชั้นบน ป้ายหน้าเรือนเขรยนด้วยตัวอักษรใหญ่บนแผ่นไม้หนาว่า “พ่อปู่เจ้าไทรงาม” หญิงสาวคนหนึ่งอายุประมาณห้าสิบปีเธอต่อคิวตั้งแต่เช้า ตอนนี้ดีใจจนเนื้อเต้น เพราะลูกศิษย์ของพ่อหมอเรียกชื่อของเธอให้เข้าไปใกล้ ๆ ร่างชายที่มีรอยสักเต็มแขนทั้งสองข้างและที่แผ่นหลังมีรูปเสือและลายสักแบบไทยเป็นสีเขียวเต็มร่างกาย เขาห่มผ้าสีขาวเหมือนนักบวชในลัทธิสักลัทธิ “บอกชื่อ วันเดือนปีเกิดของเอ็งมาก่อน”พ่อปู่ที่อยู่ในร่างของชายหนุ่มน่าจะยังอายุไม่ถึงสี่สิบด้วยซ้ำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เหมือนมีคนแก่จริง ๆ มาประทับอยู่ในร่าง “อิฉันชื่อบานชื่น แย้มบาน เกิดวันที่สิบห้า เดือนมกราคม ปีสองสี่เก้าศูนย์จ๊ะ พ่อปู่ เอ่อ ปีมะโรงค่ะ” “เอ่อ อายุห้าสิบใช่มั้ยเอ็งน่ะ ปีนี้”พ่อหมอพยายามทำท่าทางเหมือนคนแก่ที่กำลังเพ่งสายตาเพื่อที่จะมองอะไรไกล ๆ “ใช่จ้า ฉันมีเรื่องอยากให้พ่อปู้ช่วย ตอนนี้ ฉันแทบจะกินไม่ได้นอนไม่หลับจริง ๆ จ่ะ”บานชื่นบอกพ่อหมอถึงอาการปวกร้าวในใจของเธอจนไม่เป็นอันกินอันนอน “ว่ามา เอ็งมีอะไรรึ”บานชื่นกำลังจะอ้าปากบแกความต้องการของตัวเองออก “เดี๋ยว ๆ ข้ารู้ ข้าเห็น บร๊ะ เอ็งนี่มันหน้าไม่อายเสียงจริง”พ่อปู่พูดแล้วตบเข่าตัวเองหัวเราะดังลั่นกลางเรือน ชาวบ้านที่มาเฝ้ารอตามคิว หันมามองเป็นทางเดียวกัน “ฉันไม่อยากพูดดังเลยจ๊ะ พ่อปู่ ฉันแก่ขนาดนี้แล้วก็เกรงใจชาวบ้านชาวช่องอยู่เหมือนกัน” “เอ่อ ๆ ข้าไม่พูดออไปหรอก” “ขอบคุณเจ้าค่ะ พ่อปู่รู้แล้วใช่มั้ยเจ้าคะ ว่าอิฉันอยากให้ช่วยเรื่องอะไร พ่อปู่พอจะช่วยอิฉีนได้หรือไม่เจ้าคะ”บานชื่นเกิดความหวัง เพราะก่อนหน้านี้ ก็ไปหาพ่อปู้พ่อหมอคนที่มีของขลังมาไม่น้อย แต่ว่าก็ไม่มีใครช่วยดลบันดาลความต้องการของเธอได้สำเร็จ “อยากได้ผัวตอนแก่สิมึง”พ่อปู่ยิ้มหวานแล้วพูดกระซิบที่แม่หม้ายบานชื่น “ก็ผัวอิฉันตายเป็นผีไปตั้งนานแล้วนี่คะ อิฉันก็อยากมีผัวไว้แก้เหงาเหมือนชาวบ้านเขาบ้าง นอนคนเดียวมันเปล่าเปลี่ยวหัวใจ”บานชื่นพูดขำ ๆ “แล้วเอ็งอยากได้ใครล่ะ มีวันเดือนปีเกิดเขามาให้กูมั้ย”พ่อปู่ถามอีก “ก็เนี่ยล่ะจ๊ะ คนที่ฉันอยากได้อยากโดนเขามากก็คือ ปลัดพิชิต กิจแก้ว ปลัดจังหวัดบ้านเรานี่แหละจ๊ะ”บานชื่นพูดแล้วส่งชื่อนามสกุล พร้อมวันเกิดปีเกิดซึ่งเธอไปติดสินบนลูกน้องคนสนิทของปลัดมา พ่อปู่รับมาพินิจพิเคราะห์ก่อนจะนั่งสมาธิบริกรรมคาถาอยู่เพียงครู่ก็ลืมตาขึ้นมา “เอ็งโดนของของมันเข้าแล้วล่ะสิ”พ่อปู่พูด เขาเห็นของขลังเรียกสาวๆ ของปลัดพิชิตในนิมิตของตัวเอง “ห้ะ ฉันไปโดนเมื่อไหร่กัน ได้เจอกันใก้ล ๆ เพียงครั้งเดียวที่งานกาชาดประจำปีเมื่อสองเดือนก่อนนู้นเลยเจ้าคะ”บานชื่นอธิบาย “มันผู้นี้ เอ็งจะเอามาทำอยู่กินฉันสามีภรรยาก็คงไม่ได้เสียทีเดียว ไม่ใช่คู่บุญคู่กรรมกันเลยสักนิด แต่ถ้าจะเอาพอให้ได้แก้ขัดหายคันไปวัน ๆ กูก็พอจะช่วยได้”พ่อปู่พูดแล้วหัวเราะเสียงดังลั่น ก่อนจะกระซิบกระซาบกับบานชื่น หญิงวัยห้าสิบปีที่เกษียณตัวเองจากงานธุรกิจส่วนตัวของเธอ โดยมีลูกชายกับลูกสาวเป็นผู้ดูแลกิจการต่อ วัน ๆ เธอจึงได้แต่แต่งตัวสวย ๆแล้วไปร่วมงานนั้นงานนี้อยู่เป็นประจำ งานกาชาดปีที่แล้ว บังเอิญไปเจอปลัดหนุ่มรุ่นน้อง เพราะทราบมาว่าเขาเพิ่งอายุสี่สิบ แถมยังได้สัมผัสมือปลัดแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะขึ้นมอบรางวัลในการจับมัจฉากาชาดเข้าพอดี เช้าวันต่อมา… บานชื่นเจ้าของกิจการบานชื่นฟาร์มที่ทำทั้งฟาร์มวัวนม ไร่องุ่นและไร่ส้ม นำกระเช้าผลไม้พร้อมน้ำนมสดพร้อมดื่มของไร่ตัวเองเข้ามาขอพบปลัดจังหวัดหนุ่มที่เธอหมายปอง “ท่านคะ คุณนายบานชื่น เจ้าของบานชื่นฟาร์มมาขอเข้าพบค่ะ”เสียงจันทร์จิราสาวแก่หน้าห้องของปลัดส่งสัญญาณทางโทรศัพท์เข้ามา “ผมไม่ได้นัดไว้ใช่มั้ยครับ” “ใช่ค่ะ แต่เห็นว่า แกเอาผลิตภัณฑ์ที่ฟาร์มมาให้ปลัดเป็นของขวัญค่ะ” “อ่อ เชิญเข้ามาเลยครับ”ปลัดพิชิตจัดเสื้อผ้า เขาเคยได้ยินชื่อและเคยเจอตัวคุณนายบานชื่นมาอยู่บ้าง แต่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสต้อนรับ ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูหน้าห้องเป็นสัญญาณ ปลัดหนุ่มยืดตัวตรงเล็กน้อย ก่อนจะเห็นว่าคุณนายบานชื่นมาด้วยตัวคนเดียว แถมในมือยังมีตะกร้าเล็ก ๆ มาด้วยกัน ปลัดหนุ่มใหญ่รีบลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ “เชิญครับ ๆ ไม่คิดว่าจะมีโอกาสต้อนรับคุณนายบานชื่นเลยครับผม”ปลัดพูดจาสุภาพ สายตาเขาหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว “พอดีได้ข่าวว่า ปลัดใกล้จะอายุย่างสี่สิบเอ็ด ก็เลยแวะเอาของมาให้ลองชิมน่ะค่ะ”คุณนายบานชื่นพูดแล้วยิ้มหวาน “ยังเลยนะครับ พอดีผมเพิ่งจะสี่สิบไปไม่กี่เดือนนี่เอง” “อ้าวหรอคะ แสดงว่าอิฉันจำผิดน่ะสิ เด็ก ๆ ไม่กรองข่าวสารมาเลย”บานชื่นแสร้งทำหัวเราะแก้เก้อ “แต่ผมว่า ไม่จริงหรอกมั้งครับ อย่างคุณนาย ข่าวต้องเป๊ะอยู่แล้ว วันนี้มาด้วยจุดประสงค์อื่นหรือเปล่าครับ”ปลัดพิชิตทำเป็นรู้ดี จนบานชื่นเสียวในใจแว้บ พ่อหนุ่มนี่รู้ดีจังนะ ดูสิว่าจะทันเกมของฉันต่อไปหรือเปล่านะ “ก็ว่า พอดีที่ฟาร์มกำลังจะออกไวน์รสชาติใหม่กับแยมส้ม อีกอย่างก็มีชีสแท้จากวัวนมของเราด้วย ถ้าไม่รังเกียจอิฉันก็จะขอให้ปลัดลองชิม แล้วพอจะผลักดันให้เป็นของดีของเด็ดประจำจังหวัดเราพอจะได้มั้ยคะ”บานชื่นงัดลูกไม้ออกมา ทำทรงเป็นการเป็นงาน เข้าหาด้วยเหตุผลทางธุรกิจ “นั่นไง ผมว่าแล้ว นักธุรกิจมาเยือนผมถึงห้อง ก็คงต้องมาคุยธุรกิจใช่มั้ยล่ะครับ”ปลัดยิ้ม ๆ “ฮ่าๆ ๆ ”บานชื่นทำเป็นหัวเราะอย่างผู้ดี เธอกระหยิ่มในใจ ปลาใหญ่ตัวเขื่องน่าจะติดกับในไม่ช้า “งั้นถ้าไม่รังเกียจจะขอปลัดช่วยลองชิมสักเล็กน้อย ถ้าไม่พอใจหรือถ้าต้องการเพิ่มอีก หรือถ้าเป็นไปได้ จะไปดูที่ฟาร์มก็ได้ยนะคะ บานชื่นฟาร์มยินดีต้อนรับค่ะ” “อู้วว แล้วผมจะได้อะไรเป็นการตอบแทนบ้างล่ะครับเนี่ย”ปลัดหนุ่มมีการต่อรอง “ชิมก่อนเถอะค่ะ เผื่อไม่อร่อย แล้วปลัดอาจจะเปลี่ยนใจแทนทีหลัง ฮ่า ๆ ๆ”ปลัดหนุ่มเปิดกล่องแยมและขนมปังที่คุณนายบานชื่นเตรียมมา คุณนายสาวใหญ่รีบเปิดขวดไวน์ของไร่ตัวเอง แล้วรินใส่แก้วส่งให้กับเขา ปลัดกัดขนมปังและตามด้วยไวน์ รู้สึกหวานหอม เมื่อกลืนลงไปรู้สึกเข้ากันได้ดี นิ่มละมุนลิ้น มีขมอย่างรสชาติของแอลกอฮอล์นิด ๆ “โอ้โห รสชาติดีมากเลยครับ ขอบคุณคุณนายมากเลยนะครับ ผมถูกใจมาก เดี๋ยวจะลองคุยกับท่านผู้ว่าฯให้นะครับ” “ยินดีค่ะ ถ้าหากต้องการไปดูการผลิตก่อน สามารถไปที่ฟาร์มของอิฉันได้ เบอร์โทรอยู่ที่ตะกร้า วันนี้อิฉันต้องไปงานที่อื่นต่อ ไม่รบกวนปลัดแล้วนะคะ ขอตัวค่ะ”บานชื่นลอบยิ้มที่มุมปากหลังหันหลังให้กับปลัด เธอให้พ่อปู่ทำเสน่ห์ใส่เครื่องดื่มที่เอามาให้ปลัดกิน ปลัดหนุ่มใหญ่ติดใจจนต้องรินกินอยู่บ่อย ๆ ไม่นานเขาก็นึกอยากจะไปหาคุณนายบานชื่นที่ฟาร์มเร็ว ๆ บานชื่นฟาร์มยินดีต้อนรับ… รถยนต์ส่วนบุคคลสีดำสนิทแล่นผ่านป้ายขนาดใหญ่หน้าฟาร์มที่ไม่ห่างจากตัวเมืองนัก รถเคลื่อนเข้ามาที่ไร่ของคุณนายบานชื่นหลังจากที่เธอไปเยือนศาลากลางมาแล้วสามวันให้หลัง ปลัดหนุ่มในชุดทำงานผูกเนกไทใส่สูทมาอย่างเต็มที่ดูทรงก็คงเพิ่งออกมาจากบ้าน เขาก้าวขายาว ๆ ลงมาจากรถแล้วทำเป็นเดินดูนั่นดูนี่เล็กน้อย ไม่นานคนงานก็วิ่งมาถามว่ามาพบใคร “คุณนายอยู่ที่โรงเก็บฟางด้านหลังโรงวัวครับ ไม่ทราบว่าจะให้ผมเรียนคุณนายว่าใครมาหาดีครับ” “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปด้วยกันเลย ผมปลัดพิชิตครับ ปลัดจังหวัด สามวันก่อนคุณนายเขาลองเอาผลิตภัณฑ์ฟาร์มไปให้ชิมที่ศาลากลาง ผมรู้สึกประทับใจมาก อยากจะช่วยดันเป็นของดีประจำจังหวัดของเรา เลยจะเข้ามาพบคุณนายก่อนที่จะมีประชุม” “อ๋อ ครับท่านปลัด เดี๋ยวผมจะเดินนำไป นี่ลงทุนมาด้วยตัวเองเลยนะครับ ดีใจแทนคุณนายจริง ๆ”คนงานพาปลัดหนุ่มเดินไปข้างหลัง ระหว่างทางมีไร่องุ่นและส้มที่มีคนงานทยอยเก็บกัน เพราะวันนี้เขามาตั้งแต่เช้า เมื่อเห็นโรงวัวก็มีคนกำลังเทหญ้าสีเขียวสดให้มันกิน มองไปอีกทางก็เห็นคนกำลังช่วยกันเกี่ยวหญ้า ไม่ไกลจากนั้นก็คือโรงเก็บฟางเป้าหมายที่เขามาในวันนี้อยู่ในนั้น “เดี๋ยวผมไปต่อเองก็ได้ครับ เหมือนทางนั้นจะมีคนเรียกคุณแล้ว”คนงานหนุ่มหันไปตามนิ้วที่ปลัดชี้ เขาเห็นลูกชายคุณนายกำลังขับรถแล้วโบกมือเรียกตัวเองให้ไปช่วยยกตะกร้าส้มขึ้นรถ —-------------------------------------------------------------------

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more