เมื่อเธอปลดปล่อยออกไปแล้วรอบหนึ่ง และเขาก็จัดการเชยชิมจนพอใจแล้ว ร่างใหญ่จึงค่อย ๆ ขยับกายลุกขึ้นจากพื้น โดยไม่ได้ถอยห่างออกจากร่างของพลอยพรรณแม้แต่น้อย
"คุณนายยืนไม่ไหวแล้ว ผมพาไปที่เตียงนะครับ..."
นายเชษกระซิบเสียงแหบทุ้ม พลางเลื่อนมือใหญ่ประคองเอวบางของพลอยพรรณไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นมาแนบอกอย่างง่ายดาย ราวกับร่างเธอเบาหวิวไร้น้ำหนัก
ร่างบางอยู่ในอ้อมแขนเขาอย่างว่าง่าย ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองดังถี่ระรัวอยู่ข้างใบหู ผิวกายชื้นเหงื่อแนบชิดติดกัน และลมหายใจร้อนจัดของชายหนุ่มที่โอบกอดเธอไว้แน่น
เชษนำพาร่างบอบบางเดินไปยังฟูกนอนเก่า ๆ ซึ่งตั้งอยู่มุมห้องพักของเขา แม้จะไม่มีผ้าปูนุ่มลื่น ไม่มีหมอนอย่างดี มีเพียงกลิ่นเหงื่อเจือจาง ผสานกับกลิ่นดินและกลิ่นสบู่หอมอ่อน ๆ ทว่าพลอยพรรณก็ไม่นึกรังเกียจเลยแม้แต่น้อย
แปลกเหลือเกินที่อ้อมกอดของเขากลับทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย มากกว่าตอนนอ
