Pagkatapos naming maghapunan. As usual naligo pa rin ako sa gabing iyon. Ito na ang huling araw namin sa kubo ng mag-asawang Thelma at Manong Mario.
It is a great experience being with them. Kahit sa maikling panahon, naramdaman ko ang mamuhay ng simple sa kubong ito. Hindi pala madaling mabuhay na ganito lang. I thought my life in New Zealand as a regular employee is struggled. This is more than struggle for me. Iyong gigising ka na kamote at saging ang pagkain at minsan lang din makakain ng maayos na pagkain.
Hindi lang sa ganitong pamumuhay namulat ang mundo ko. Unti-unti ko ring naramdaman na napalapit ako kay Nicolas. Though, I felt awkward between us. But I still manage to be normal around him. Sa tatlong araw na pananatili namin rito, halo-halo ang pinapakita niyang trato sa aki
