เพื่อน(ไม่)รัก

ความในใจ

“กูจะกลับแล้วนะปั้นจั่น” ฉันเขย่าตัวของปั้นจั่น เเต่กลับนิ่งเงียบ ฉันจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้นอยู่นาน ลมหายใจของปั้นจั่นดังสม่ำเสมอคราบน้ำตา ยังติดอยู่ที่ใบหน้าคมเข้มนั้น ฉันกลอกตามองบนก่อนจะพยุงร่างของปั้นจั่นขึ้นเพื่อไปนอนบนเตียง ฉันจะมาปล่อยนอนตรงนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดว่าหนาวเขาจะทำอย่างไรล่ะ เมาหนักขนาดนี้

“โอ้ย ตัวมึงนี่ทำไมมันอ่อนปวกเปียกแบบนี้วะ” ฉันพยายามพยุงปั้นจั่นขึ้น แต่เขาก็ล้มไปนอนกับพื้นเหมือนเดิม

“...”

“มึงแดกช้างหรือไงวะ? ทำไมตัวมึงหนักขนาดนี้” ฉันบ่นพร้อมกับพยายามลากร่างของปั้นจั่นไปในห้อง

ปึก! ปึก! เสียงหัวปั้นจั่นชนกับขอบประตูบ้าง ชนขอบตู้บ้าง เฮ้อ! ก็ตัวปั้นจั่นหนักขนาดนั้น จะให้ฉันทำยังไง?

“ฮึก!” ปั้นจั่นสะอื้นในลำคอ

“ตัวมึงหนักชะมัดเลยวะ” ฉันลากปั้นจั่นไปที่เตียงจนสำเร็จจากนั้นก็ดึงเขาขึ้นไปบนเตียง แล้วห่มผ้าให้

“ริสา จั่นรักนิสานะ ฮึก!” ปั้นจั่นกอดฉันเอาไว้ หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขารั้งร่างบางของฉัน แล้วฝังจมูกลงบนซอกคออ่อนของฉัน กลิ่นกายของปั้นจั่นหอมอ่อนๆ ผสมกับกลิ่นเหล้า เคล้ากลิ่นบุรุษเพศ ชวนสะยิวใจไม่น้อย

ปั้นจั่นนิ่งไปอ้อมแขนแกร่งที่กอดฉันแน่นก็คลายออก ฉันยกแขนของปั้นจั่นออก แล้วลุกขึ้นนั่ง เขาหลับตาพริ้มพร้อมกับเสียงกรนเบาๆ

“กูรักมึง ทำไมมึงไม่สนใจกูบ้างวะ?” ฉันพูดแล้วหยิบกระเป๋าเดินออกมาจากห้อง ในหัวของฉันมันตีกันวุ่นวายไปหมด ปั้นจั่นเขาไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูดหรอกเพราะเขากำลังนอนหลับ

“คุณปั้นจั่นเป็นไงบ้าง?” น้าคมสันเอ่ยถามฉันขณะเดินสวนกัน อยู่ตรงทางเดิน

“เมาหลับไปแล้วค่ะ หมอกขอตัวนะคะหมอกง่วงนอน”

“แล้วหมอกจะกลับยังไงล่ะ?”

“หมอกว่าจะเรียกแท็กซี่กลับค่ะ”

“ไม่ต้องเรียกแท็กซี่หรอกเอารถน้าไปก่อน ยังไงพรุ่งนี้หมอกก็ต้องมาแต่เช้าอยู่แล้ว” น้าคมสันยื่นกุญแจให้ฉัน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“เอาน่ายังไงพรุ่งนี้หมอกก็มาหาคุณปั้นจั่นอยู่ดี เอารถไปขับเถอะกลับบ้านดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้มันอันตราย แท็กซี่ก็ใช่จะไว้ใจได้ทุกคนนะ คนดีก็ดีไปคนไม่ดีจะทำร้ายเราได้ ช่วงนี้ยิ่งมีข่าวแท็กซี่ข่มขืนผู้โดยสารบ่อย ๆอยู่ด้วย”

“เอ่อ…”

“รับไปเถอะ”

“ค่ะ งั้นหมอกกับก่อนนะคะ” ฉันรับกุญแจจากมือน้าคมสัน แล้วเดินออกมา ฉันมาที่รถ แล้วขับกลับห้อง

บ้านฉันไม่มีรถหรูให้ขับหรอก ที่ฉันขับเป็นก็เพราะปั้นจั่นเป็นคนสอน ฉันยังจำเหตุการณ์ในวันนั้นได้ดี ปั้นจั่นสอนฉันขับรถ แต่ฉันขับไปชนถังขยะ เราหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“มึงขับแล้วเวลาถ้ามึงจะจอดก็เหยียบเบรกเอาไว้”

“แล้วเบรกมันอยู่ตรงไหนวะไอ้จั่น”

“ตรง…”

ปึง! โครม! ปั้นจั่นพูดไม่ทันจบฉันก็ชนเข้ากับถังขยะข้างทางทันที

“มึงกูขอโทษ”

“ช่างมันเถอะ มึงไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม?”

“หึ! ไม่เจ็บ”

“เดี๋ยวกูขับเอง มึงมานั่งฝั่งนี้แล้วกัน ฮ่า ๆ” ภาพในวันวาน มันทำให้ฉันรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย หลังจากที่รู้ว่าปั้นจั่นเป็นลูกคนมีฐานะ เขาก็พาฉันไปหัดขับรถ ภาพวันเก่า ๆ เวลาที่ฉันคิดถึงมันทีไรฉันมีความสุขทุกที

ฉันขับรถมาจอดที่หน้าห้องพักของตัวเอง ฉันเดินเข้าไปในห้องอย่างเหนื่อยล้า ฉันอาบน้ำแล้วต้มมาม่ากิน

ตอนเช้าของอีกวัน ฉันขับรถไปจอดที่ลานจอดรถของคอนโด ฉันเดินไปที่ห้องของปั้นจั่นแล้วเปิดประตูเข้าไป ก็เจอน้าคมสันกำลังนั่นกินกาแฟอยู่

“มาพอดีเลย น้าจะรีบไปทำงาน วันนี้นายให้ไปทำงานด่วน”

“กุญแจค่ะน้า” ฉันยื่นกุญแจให้น้าคมสัน

“น้าเตรียมอาหารไว้แล้วนะ ถ้าคุณปั้นจั่นตื่นแล้ว ก็เอาให้คุณเขากินด้วยนะ ฝากบอกด้วยเดี๋ยวสาย ๆ นายหญิงจะมาหา”

“ค่ะ” ฉันพยักหน้ารับคำ น้าคมสันเดินออกไป ฉันรีบเข้าไปในห้องของปั้นจั่น เขายังคงหลับตาพริ้ม ฉันนั่งลงพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาคมคายนั้น ก่อนจะจุมพิตไปที่ปากหยักของเขาอย่างแผ่ว

“อ้ะ” ร่างบางของฉันถูกผลักแรง ๆ ปั้นจั่นลุกขึ้นนั่งแล้วมองหน้าของฉัน

“มึงทำบ้าอะไร?” ปั้นจั่นพูดเสียงห้วนพร้อมกับเช็ดปากตัวเอง

“เปล่า?” ฉันปฏิเสธ

“มึงเปล่าอะไรในเมื่อมึงจูบกู” ปั้นจั่นตะเบ็งเสียงใส่ฉัน มองหน้าฉันอย่างไม่พอใจ

“มันก็แค่จูบเอง”

“จูบเชี้ย เพื่อนกันเขาไม่จูบกันหรอก มึงคิดอะไรกับกูอยู่หรือเปล่า?”

“กูไม่ได้คิด”

“กูไม่เชื่อ”

“มึงต้องการทำตอบแบบไหนวะ? มึงถึงจะเชื่อ”

“กูต้องการความจริง เพื่อนกันเขาไม่จูบกันหรอก!”

“ทำไมวะ! ถ้าเกิดว่ากูคิดกับมึงมากกว่าเพื่อนมึงจะทำไงวะ!”

“กูจะได้เตือนสติมึง กูคิดกับมึงได้แค่เพื่อนเท่านั้น ถ้ามึงไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของเราต้องจบ มึงก็อย่าคิดกับกูมากกว่าเพื่อน เพราะคนที่ยืนอยู่ในหัวใจของกูมีเพียงแค่ริสาคนเดียว!!”

“ทั้งที่มันทำให้มึงเจ็บเพราะมีคนอื่น ทั้งที่มันไม่ได้รักมึงแล้ว แต่กูสิรักมึง กูรักมึงมาตลอด ทำไมมึงไม่เห็นใจกูบ้างวะ! ฮึก!” ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้นตันใจ ทำไมวะ! ฉันรักปั้นจั่นมาตลอด ทำไมเขาไม่หันมาสนใจฉันบ้าง! ทำไมเขาถึงมองไม่เห็นความรักของฉันบ้าง

“มึงออกไปจากห้องกูเลยไป!!” ปั้นจั่นมองหน้าฉันแล้วชี้ไปที่ประตู ฉันจ้องหน้าผู้ชายที่ฉันรักอย่างเสียใจ ในหัวมีแต่คำถามมากมาย ทำไมวะ! ทำไม! ทำไม!

“กูผิดเหรอที่กูรักมึง กูรักมึงก่อนริสาอีก ฮึก!...”

“หุบปากแล้วออกไป!!”