บทที่11
กานต์นั่งมองหน้าคนที่แนะนำตัวว่าเป็นอาของลูกเขยนอกสายตาด้วยความคุ้นเคย เขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เจอกับน้องชายผู้มีพระคุณหลังจากที่ไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่ผกาเกศอายุ9ขวบ
"พี่กานต์จำผมได้มั้ย ผมชนะชล" ชนะชลเอ่ยบอกคนที่นั่งมองตนอยู่ชายหนุ่มวัย38ปียิ้มก่อนที่จะหันไปที่ผกาเกศ "นี่คงเป็นลูกสาวกานต์ในตอนนั้นสินะ ฉันก็ว่าอยู่ทำไมหน้าคุ้นๆ "
"จำได้ครับ ถ้าไม่ได้พ่อเลี้ยงกับคุณช่วยตอนนั้นผมกับลูกไผ่คงได้ตายไปแล้ว" กานต์เอ่ยบอก ผกาเกศหันไปมองหน้าชัชรินทร์อย่างสงสัย ชัชรินทร์เอ่ยก็ถึงกับงุนงงก่อนที่จะหันไปถามกรรณณารา หญิงสาวส่ายหน้าไปมาราวกับบอกว่าไม่รู้
"ประทานโทษครับ นี่รู้จักกันมาก่อนเหรอครับ" ชัชรินทร์เอ่ยถามออกมาอย่างสงสัยใคร่รู้
"นั่นสิคะ พ่อไปรู้จักเขาตั้งแต่เมื่อไหร่" ผกาเกศเอ่ยถามอย่างสงสัยไม่แพ้กัน
"อะไรกันลูกไผ่ หนูลืมแล้วเหรอคุณชลกับพี่ชายเขาเราไว้ตอนที่เราประสบอุบัติเหตุตอนหน
