บทที่12
"เป็นลูกเขยของฉันต้องทำสวนเป็น ลูกเจ้าของปางไม้อย่างนายทำได้มั้ยล่ะ" กานต์เอ่ยถามชัชรินทร์ในเช้าวันต่อมาหลังจากที่ชนะชลและกรรณารารวมกลับไปแล้ว
"ทำได้ครับคุณพ่อ ปู่กับพ่อแล้วก็อาน่ะไม่ค่อยปล่อยให้ผมทำตัวเป็นลูกคุณหนูหรอก เดี๋ยวเป็นคนงานในไร่เดี๋ยวเป็นพนักงานโรงแรม บางทีเป็นคนงานเหมืองผมก็ทำมาแล้ว" ชัชรินทร์เอ่ยบอก เขาไม่ได้พูดเกินจริงนะทั้งปู่ชัยชล พ่อเขา และบรรดาอาๆ ทั้งหลายโดยเฉพาะอาชนะชลมักจะสั่งสอนให้เขากับลูกพี่ลูกน้องคนอื่นรู้จักใจเขาใจเรา เรียนรู้ความเหน็ดเหนื่อยของคนงานว่าเหนื่อยากแค่ไหน
"ดีงั้นตามฉันมา" กานต์เอ่ยบอกก่อนที่จะเดินนำออกไป ชัชรินทร์สูดอากาศเข้าเต็มปอดก่อนที่จะเดินตามไป
"ที่นี่คุณเตจะปลูกส้ม พ่อเลี้ยงเลยจะให้คนมาช่วยกันพรวนดิน นายก็ไปช่วยพวกนั้นด้วย จับจอบขุดดินพรวนดินเป็นรึเปล่าล่ะ ถ้าไม่ไหวก็บอกได้นะฉันเข้าใจว่าอย่างนายมันก็คงดีแต่ใช้เงินพ่อแม่เที่ยวเตร่ไป
