บทที่18
ชัชรินทร์มองจอมือถือสมาร์ทโฟนด้วยใบหน้าอมทุกข์ตั้งแต่มีเรวัตรโผล่เข้ามาผกาเกศกับเขาก็เหมือนจะเหินห่างกันเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนในชีวิต ความทุกข์ใจตอนนี้มีแค่เพื่อนเท่านั้นที่เขาจะปรึกษาได้ หนึ่งคนอยู่ไกลถึงเมืองนอกอีกคนไม่ใกล้ไม่ไกลแต่ถ้าปรึกษาไปนอกจากเธอจะรู้แล้วอาของเขาอาจจะรู้ด้วย
"เอาวะ คุยกับไอ้แตดีกว่ารบกวนไอ้เต" ชัชรินทร์เอ่ยก่อนที่จะถอนหายใจ แต่ก่อนที่เขาจะได้กดโทรศัพท์หาเพื่อนสาว กรรณณาราก็โทรศัพท์เข้ามาเสียก่อน
"ว่าไงเพื่อนรัก" เสียงกวนประสาทดังขึ้นทักปลายสาย พยายามทำเสียงให้ปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้
"ไม่โอเคว่ะแก ฉันมีเรื่องปรึกษา" กรรณณาราเอ่ยบอกก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟังรวมไปถึงคำพูดของมนธิตาด้วย
"ฉันไม่รู้นะว่ายัยป๋านั้นต้องการอะไร แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่า10ปีก่อนเกิดอะไรขึ้นรู้แค่ตอนนั้นอาชลบาดเจ็บปางตายทีเดียว แกลองถามยายจันทร์ดู" ชัชรินทร์เอ่ยบอกพรางถอ
