บทที่8
ชัชรินทร์ยืนมองผกาเกศนั่งคุยกับเพื่อนอย่างไม่วางตา อยากจะเข้าไปพูดคุยตีสนิทกับเพื่อนๆ เธอไว้แต่เหมือนพวกเจ้าหล่อนจะไม่ชอบหน้าเขาเอาเสียจนไปกล้าเดินเข้าไป ดวงตาคมจดจ้องมองร่างของภรรยาทางพฤตินัยก่อนที่จะต้องถลึงตาเมื่อเห็นนทีเดินเข้ามา
"ทำใจนะไอ้น้อง แฟนพี่กับเพื่อนเชียร์ไอ้นทีจนไม่ลืมหูลืมตาแล้ว" เสียงติดจะห้าวเอ่ยขึ้นจากด้านหลังทำให้ชัชรินทร์ต้องหันไปมอง คนที่พูดคือตะวันนั้นเอง
'หึ ผมเข้าใจพี่ ไอ้หมอนั่นมันทำเหมือนตัวเองเป็นเทพบุตรต่อหน้าพวกพี่ๆ เขา ผู้หญิงย่อมชอบเทพบุตรมากกว่าซาตานอยู่แล้ว" ชัชรินทร์เอ่ยบอกพรางก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเรือนหรูที่ชนะชลซื้อให้เป็นของขวัญวันรับปริญญา "จะสามทุ่มแล้ว ผมคงต้องไปพาพี่ไผ่ไปนอนแล้วพี่"
"ทำดีต่อไปเว้ยชัช พี่เชื่อว่าความจริงใจของนายจะทำให้ไผ่รักนายได้สุดหัวใจ ฝากเพื่อนพี่ด้วย" ตะวันเอ่ยบอกในขณะที่อีกฝ่ายยิ้มออกมา
"พี่เป็นแรกเลยนะที่เชื่อว่าผม
