บทที่4
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามายังห้องนอนของผกาเกศที่เจ้าตัวยังคงเปลือยเปล่าหลับใหลอยู่ในอ้อมกอดของชัชรินทร์ด้วยความเหนื่อยล้า ร่างบางที่รับรู้ถึงไอร้อนของแสงแดดรู้สึกตัวก่อนจะร้องกรี๊ดขึ้นมาอีกรอบอย่างตกใจ "กรี๊ดดดดด"
"เกิดอะไรขึ้นลูกไผ่" กานต์ที่วิ่งขึ้นมาบนห้องของหญิงสาวพร้อมกับผักบุ้งเอ่ยถามก่อนจะตกใจกับสิ่งที่เห็น ชัชรินทร์ที่รู้สึกตัวเพราะเสียงร้องกรี๊ดของเมียแก่ (กว่า) หมาดๆ มองผู้เป็นพ่อของหญิงสาวก่อนจะยินยอมรับหมัดจากชายวัย48อย่างไม่คิดต่อสู้ ก็เขาทำผิดจริงๆ นิ ผิดก็ยอมรับว่าผิดพ่อและอาๆ สอนเขาไว้ โดยเฉพาะอาชลถ้าเกิดเขาไม่ยอมรับผิดได้โดนหมัดนะสิ
"ใจเย็นๆ ก่อนนะกานต์ถือว่าฉันขอ" พ่อเลี้ยงติณภพเอ่ยบอกหลังจากที่หัวหน้าคนงานประเคนหมัดใส่หน้าเพื่อนลูกชายจนน่วม ผักบุ้งที่กลัวว่าชัชรินทร์จะตายซะก่อนจึงวิ่งไปขอให้พ่อเลี้ยงติณมาช่วย พ่อเลี้ยงแห่งไร่ไพรพนาจึงเรียกกานต์และครอบครั
