คำว่า ‘ไม่ใช่นาง’ที่หลุดออกจากริมฝีปากของม่อเหยียนยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทอันหราน ทั้งที่น้ำเสียงนั้นเบาทว่ากลับคมชัดดั่งกระบี่ที่วางพาดคอ หัวใจของนางสะท้านโดยไม่ทันตั้งตัว
เขารู้แล้วงั้นหรือ…?
รู้ว่านางไม่ใช่ไป๋อันหรานคนนั้นจริง ๆ
อารมณ์เย็นวาบแล่นผ่านสันหลัง อันหรานไม่อาจปิดบังความตกใจได้ชั่วขณะ แม้สีหน้าจะพยายามนิ่งแต่ภายในกลับปั่นป่วนยิ่งกว่าสายลมกลางพายุ อ้อมแขนของม่อเหยียนที่อุ้มนางที่เคยอกอุ่นกลับรู้สึกเย็นเหยียบจนยากจะอธิบาย
จวบจนประตูห้องบรรทมถูกผลักเปิดออกอย่างเงียบงัน แสงโคมจากภายนอกวูบเข้ามาแตะแสดงให้เห็นภายในห้องที่อบอวลด้วยกลิ่นไม้จันทน์อ่อน ๆ เครื่องเรือนไม้แกะสลักประณีตสีเข้ม สะท้อนแสงไฟสลัวให้บรรยากาศอบอุ่นแต่กดดัน
ร่างสูงก้าวเข้าไปเงียบ ๆ ก่อนจะวางตัวนางลงบนเตียงใหญ่กลางห้องอย่างเบามือจนน่าแปลกใจ มือที่จับนางมั่นคง แต่กลับอ่อนโยนราวกับวางสมบัติล้ำค่าที่กลัวจะแตก
