“ก็นานอยู่นะคะ ตากรณ์กับตารันเรียนมัธยมที่เดียวกัน เวลาโรงเรียนจัดประชุมผู้ปกครองก็จะได้พบกันบ่อยๆ แต่ตอนนั้นเราก็ยังไม่สนิทกันหรอกนะคะ สนิทกันจริงๆก็ตอนที่พี่เลิกกับพ่อตารัน ตอนนั้นก็ได้กานต์ที่ช่วยรับฟัง คนหัวอกเดียวกัน คุยกันถูกคอ เราก็เลยสนิทกันค่ะ ไม่นานก็พบเปรม น้องแพรวคงเข้าใจใช่ไหมคะ แม่เลี้ยงเดี่ยวสามคนเจอกัน ก็มีแต่เรื่องลูกชายที่ทำให้คุยกันถูกคอ จนคบกันได้ถึงทุกวันนี้”
“เข้าใจสิคะ แพรวเองก็เลิกกับพ่อพิพิมพ์เหมือนกัน ก็มีช่วงเวลาที่ลำบากอยู่บ้าง แต่ลูกก็ทำให้เราผ่านมาได้ใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ คงเพราะเราเป็นคนประเภทเดียวกันเลยคุยกันถูกคอนะคะ”
“ใช่ค่ะพี่กานต์”
ผมกับพิพิมพ์ยิ้มอ่อนให้กันเพราะต้องนั่งฟังแม่ๆทั้งสี่คนพูดถึงความหลัง และแลกเปลี่ยนบทเรียนในการเลี้ยงดูลูกชายหญิงพร้อมกับบ่นลูกๆอย่างเราด้วยความสนุกสนาน พวกแม่ๆคุยกันอยู่นานจนทุกคนเริ่มทยอยกันกลับไปพักผ่อน พวกท่านจึงเลิกคุยแล้
