“คิดถึงผมมากใช่หรือเปล่า” ผมก้มลงพูดกับคนที่นอนหอบใต้ร่างผมด้วยเสียงหอบเหนื่อยไม่ต่างกัน
“ลุกได้แล้ว” พิพิมพ์ดันหน้าอกผมให้รีบออกจากตัวเธอ
“พูดก่อนว่าคิดถึง ไม่งั้นจะไม่เอาออก”
“คุณจะอยู่ท่านี้ทั้งคืนเหรอ”
“คุณคิดว่าไงล่ะ ลองดูก็ได้นะ” ผมแกล้งขยับสะโพก แม้จะเสียวอยู่ แต่ก็ทำเพราะอยากแกล้งเธอ
“คิดถึงค่ะ คิดถึง” พิพิมพ์จับสะโพกของผมไว้ แล้วหันหน้าหนีผมด้วยความเขินอาย ผมหอมแก้มเธอ ยอมถอดถอนตัวตนออกแล้วนอนมองหน้าเธอ
“หายโกรธผมเถอะนะ ผมขอโทษ”
“ถ้าไม่หายละ”
“ถ้าคุณไม่หายโกรธ คืนนี้ผมก็จะทำจนกว่าคุณจะหายโกรธ”
“คุณไม่มีแรงขนาดนั้นหรอก”
“อยากพิสูจน์ไหมล่ะ” ผมแกล้งพลิกตัวคร่อมพิพิมพ์อย่างคุกคาม เธอจึงรีบเอามือดันหน้าอกผมไว้ทันที ผมยิ้มแล้วจูบหน้าผากเธอเบาๆ ผมไม่มีแรงทำอย่างที่พูดหรอก แค่อยากแกล้งเธอเท่านั้น วันนี้ผมเหนื่อยมาก เพราะต้องรีบคุยงานเพื่อจะได้กลับมาหาพิพิมพ์ตามที่บอกเธอไว้ เมื่อ
