จันทร์เจ้า…
วันต่อมา…
“หา? แกว่ายังไงนะยัยเจ้า!” เสียงบุ้งกี๋เพื่อนรักร้องถามเสียงหลงเมื่อฉันเล่าบางอย่างให้นางฟัง “นี่อย่าให้พ่อแกรู้เชียวนะ ไม่งั้นอาซันของแกได้หัวแบะแน่” เพื่อนรักหันมาเขวใส่ฉัน
“ใช่ ดีไม่ดีแกอาจได้กลับไปเรียนที่บ้านด้วย” ส้มโอเสริมทัพอีกที เนื่องจากเราทั้งสามเรียนด้วยกันมาตั้งแต่เด็กพวกนางเลยรู้ฤทธิ์เดชของพ่อฉันดี ไม่แปลกที่จะพากันตกใจขนาดนี้
“แล้วคราวนี้แกจะเอายังไง อ่อยเขาเองตกหลุมรักเขาเอง” บุ้งกี๋ถอนหายใจออกมาพลางกุมขมับไว้ราวกับกำลังปวดหัวเรื่องของฉันอยู่
“ฉันว่าแกอย่ายุ่งกับพี่ซันหรืออาซันของแกดีกว่ายัยเจ้า ถ้ารักกันแล้วไปต่อไม่ได้ความสัมพันธ์มันจะแย่เอานะ” ส้มโอแย้งพลางเท้าคางนั่งมองหน้าฉันไปด้วย
“ฉันเห็นด้วยกับแกนะยัยส้มโอ อาซันเองก็อายุเยอะกว่าแถมยังสนิทกับพ่อยัยเจ้าซะขนาดนั้น ถ้าคบกันแล้วไปต่อไม่ได้จะมีปัญหาตามมา ช่องว่างระหว่างวัยน่ะมันเยอะนะ แล้วยังทำ
