จันทร์เจ้า…
“อื้ออ” เรียวปากหนาค่อย ๆ ขบเม้มริมฝีปากฉันไปมาอย่างละเมียดละไมก่อนจะลากไล้ลิ้นสากไปตามเรียวปากบางแต่ไม่ได้สอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก ฟันคมขบริมฝีปากฉันเบา ๆ พอให้ได้สะดุ้งก่อนจะบดกลีบปากฉันไปมาซ้ำ ๆ ราวกับหยอกล้อ
“สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ มันไม่ผิดใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถามหลังจากผละริมฝีปากออกจากกัน ดวงตาดำขลับจ้องมองใบหน้าฉันด้วยแววตาอ่อนโยนขณะที่มือใหญ่ข้างหนึ่งเกลี่ยเส้นผมของฉันออกจากกรอบหน้าไปด้วย
“หนูกับอาซันไม่ได้เป็นญาติพี่น้องกัน เราสองคนไม่ได้แย่งคนของใครมา จะผิดได้ยังไงคะ”
“ไม่ได้แย่งใครมาแล้วไอ้เด็กที่ชื่อพนานี่…จะอธิบายกับผมว่ายังไงดีนะ” คำถามของคนตรงหน้ากับแววตาดุ ๆ ที่จ้องมองมาทำให้หัวใจดวงน้อยนั้นกระตุกวูบเมื่อถูกจับได้ ฉันลืมไปเลยว่าเคยบอกอะไรอาซันไว้
“เอ่อ…อาซันยังไม่ลืมเหรอคะ” ฉันแสร้งทำตาแป๋วไม่รู้ไม่ชี้ใส่แต่เหมือนเจ้าของแววตาดุ ๆ นั้นจะไม่ยอมจบง่าย ๆ
“ใครจ
