จันทร์เจ้า...
แกร๊ก!
นั่งเขี่ยโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานได้สักพักประตูห้องก็ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของคนด้านนอก ใบหน้าคมคายของคนที่เดินเข้ามาแสดงออกว่าเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด กระทั่งเจ้าตัวพบว่าในนี้มีฉันนั่งอยู่จึงระบายยิ้มออกมา
“ทำไมมานั่งในนี้ล่ะครับ” คนที่เดินเข้ามาใกล้เอ่ยถามก่อนจะถอดเสื้อตัวนอกออกมาพาดไว้กับพนักเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่
“มาไม่ได้เหรอคะ?” ฉันถามกลับก่อนจะลุกขึ้นช่วยถอดเน็กไทออกให้คนตรงหน้า วงแขนแข็งแกร่งโอบเอวฉันเอาไว้ขณะที่ฉันกำลังดึงเน็กไทออก ใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มบาง ๆ แต่งแต้มอยู่จ้องมองมาจนฉันเริ่มทำตัวไม่ถูก
“เคยเห็นแม่ทำแบบนี้ให้พ่อบ่อย ๆ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกขณะที่มืออีกข้างนั้นเชยคางฉันขึ้นให้สบตาด้วย ฉันได้แต่อมยิ้มให้ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปมองทิศทางอื่นเพราะเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองกำลังเห่อร้อนขึ้นมา ทุกครั้งที่ฉันสบตากับอาซันหรืออยู่ใกล้กันในระยะประชิด ฉันมักมีอากา
